Ojos de Brujo In Internet Explorerasd f vrijdag 18 december, 2009

'Jongens, naar binnen, het interview begint!' roept bandleider Xavi Turull van Ojos de Brujo uit het raam. Buiten op het dakterras tafeltennissen trompettist Carlos Sarduy en percussionist Max Wright, druk lachend als spelende kinderen. 'En doe de deur achter je dicht als je binnenkomt,' moppert Turull er nog achteraan.
In zijn ruime, statig appartement in hartje Barcelona - een leefbaar ratjetoe van ruimtes met mozaïeken en kleurrijke schilderijen, felgekleurde deurposten, opgestapelde instrumentenkoffers, een nieuwsgierige Perzische kat en een studio met percussie-instrumenten uit alle windstreken - schuift ook dj Panko aan, die samen met Turull en gitarist Ramón Jimenez de grondvesten van de groep vormt.

Uit het hart
Op het moment van het interview is de nieuwe plaat al opgenomen, maar nog niet volledig gemixt. Zelfs de titel is nog niet definitief. 'Het wordt hoogstwaarschijnlijk Aocaná,' vertelt Turull, 'dat betekent 'nu' in het Caló (taal van de Spaanse zigeuners, red). Aanvankelijk wilden we hem Garlochí noemen, wat 'hart' betekent, maar drie platen die Barí, Techarí en Garlochí heten, dat vonden we een beetje truttig klinken,' lacht hij.
Naast de typische Ojos de Brujo-sound - energieke rumba Catalana en andere flamencostijlen vermengd met funk, hiphop, drum 'n bass en percussief gespeelde baslijnen - wordt de nieuwe cd gekenmerkt door een warme, ongedwongen, bijna jazzy sfeer met veel koper en toetsen, die contrasteert met de notendichtheid en nervositeit van Techarí, hun megasucces van drie jaar geleden.
“Deze plaat wilde niet rebels zijn, niet persé breken met conventies, zoals ons eerdere werk” zegt Turull. “Er zit meer liefde in.” Wright haakt in: 'Hij heeft een meer volwassen geluid. Alsof er een snapshot is genomen van de band, een momentopname van hoe we ons voelen. Vandaar die albumtitel 'nu'. Techarí was de culminatie van ons kunnen, nu hebben we de plaat gemaakt waarin we gewoon zin hadden. Een plaat die harmonischer, rijker is. Met echte liedjes.'
Vier van de nummers zijn geschreven door zangeres Marina Abad en de Cubaanse trompettist Sarduy, die vorig jaar samen een zoontje kregen. Panko: 'Ook dat is de plaat: een afspiegeling van de energie van twee verliefde mensen en hun pasgeboren kind. De toon van deze cd is hoopvol, geruststellend, alsof we tegen een kleine baby praten. Dat is wat de wereld op dit moment nodig heeft: liefde en warmte. Wat mij betreft is dit de mooiste plaat die we ooit gemaakt hebben. Hij komt recht uit ons hart.”
Met de verliefdheid van Carlos Sarduy kwam ook zijn achtergrond mee. Hij speelt niet alleen trompet op de plaat, maar ook piano en waar nodig timbales. Turull: 'Carlitos begon als invaller voor op tournees maar is nu echt een bandlid, en zijn invloed is groot. Door meer de Caribische kant op te gaan klinkt onze muziek een stuk warmer. Hij verrijkt echt ons geluid.' Sarduy zelf is overigens nergens meer te bekennen in het huis. 'De basis van onze muziek blijft dezelfde,' besluit Turull, 'maar hij wordt wel steeds meer 'latino'.'