Ook Charlie Crooijmans was voor MixedWorldMusic in Hertme bij de 36ste editie van het Afrikafestival. Zij koos voor haar verslag een andere, meer persoonlijke insteek.

door Charlie Crooijmans (foto's Tom Gerards)

Vanuit Borne fietst uw verslaggever naar het Afrikafestival in Hertme. Na ongeveer tien minuten door de Twentse weilanden doemt het dorpje Hertme op, dat al helemaal in het teken staat van het festival – de 36ste editie. Het terrein ademt Afrikaanse sfeer, met een kleurrijke markt, kraampjes met eten en kleding, en een goed georganiseerd podiumgebied.

Zelfgemaakte instrumenten en harmonieuze samenzang
De Madalitso Band uit Malawi is al begonnen. De band bestaat uit zanger Yosefe Kalekeni op de banjo-Malawi en tamboer, en zanger Yobu Malingwa op de babatone. Hun zelfgemaakte instrumenten – zoals de één-snarige babatone – en harmonieuze samenzang zetten meteen de toon.

Argeloze bezoekers krijgen de microfoon
Achter het duo staat een rij trommels opgesteld voor de volgende act: de percussiegroep Pépit’Arts, een jonge, energieke groep die traditionele ritmes tot leven brengt met dans, zang en theater. Een van de meiden zorgt voor een verrassing door het publiek in te duiken en argeloze bezoekers een microfoon voor te houden, zodat ze kunnen meezingen.

Traditie met eigentijdse invloeden
Aboubakar Traoré & Balima is een mooie combinatie van muzikanten uit België en Burkina Faso. De groep tilt muziek met traditionele instrumenten als de kamele n’goni en de balafon met eigentijdse invloeden naar een hoger niveau.

Tasuta N-Imal is de groep die ook op de Music Meeting had moeten spelen. Gelukkig is het dit festival wél gelukt om deze moderne desert-rockgroep te programmeren.

Intussen is er ook van alles te beleven in het Spookhuus, waar de Madalitso Band op een enorme stellage zit te spelen – zo zijn ze tenminste voor iedereen zichtbaar.

Een festival waar je niks hoeft te missen
Terug naar het grote podium – dat is altijd zo relaxed hier bij het Afrikafestival: je hoeft niets te missen – voor het eerste hoogtepunt van het festival: Kanazoé Orchestra, met twee fantastische balafonspelers (Seydou 'Kanazoé' Diabaté en Mamadou 'Madou' Dembélé) en de geweldige zanger Losso Keïta. De rest van de band – op toetsen, hybride drums en basgitaar – zorgt voor een moderne laag. Toch klinken de beste stukken wanneer alleen de drie muzikanten uit Burkina Faso spelen.



Een levende legende geeft acte de présence
Dan de grote verrassing uit Ghana: Kwashibu Area Band featuring Pat Thomas en Charles Amoah. Het is tegenwoordig een zeldzaamheid als Pat Thomas Mensah nog optreedt, omdat hij door ziekte blind is geworden en verzwakt is. De tijd dat hij en zijn band het publiek volledig overdonderden, is voorbij. Zijn stem klinkt anders en Charles Amoah heeft niet dezelfde podiumprésence. Toch brengt de band lekkere Ghanese highlife. Het slotconcert de eerste avond is van Zar Electrik, een trio uit Marseille. Leuk voor een feestje – bijna iedereen gaat los – maar muzikaal geen hoogstandje.

Koninklijk en vermakelijk, maar ook heel persoonlijk
De tweede dag begint met het tweede hoogtepunt van het festival: The Zawose Queens. Pendo Zawose en Leah Zawose uit Tanzania zingen en spelen op de ilimba (duimpiano) en percussie. De band bestaat verder uit Londenaren op drums, keyboard en gitaar. Ze spelen nummers van hun album Maisha, dat zowel op de Transglobal World Music Chart als de World Music Chart Europe op nummer 1 stond. Het optreden is niet alleen vermakelijk (dans en theater), maar ook heel persoonlijk.

Markthandelaren doen een dansje mee
Al Bilali Soudan uit Timboektoe zorgt voor een ontspannen uurtje. De muzikanten zitten op een kleed en spelen op hun traditionele snaarinstrumenten (tehardent) en kalebassen. Twee Toearegs, die op de markt spulletjes verkopen, klimmen het podium op om een nummertje mee te dansen. Door hun blauwe gewaden en markante tulbands lijken het net lange vogels die hun dans doen.

Later spelen ze ook in het Spookhuus, wat eigenlijk een fijnere plek is omdat het intiemer is.

Regendans of dansen in de regen?
Pépit’Arts geeft vandaag ook een optreden, zij het helemaal anders dan gisteren. Helaas begint het dan te regenen, maar iedereen is goed voorbereid. Dus regenponcho aan en de paraplu uit de tas! Tijdens het concert van BIM (Benin International Music) komen de jongeren van Pépit’Arts ook even meedansen. De muziek – met wortels in de voodoo, rock en rap – is aanstekelijk, vooral door de zang van Akpeedje Brigitte Kiti. Het publiek houdt het daardoor gemakkelijk vol.

Een vertrouwd en fantastisch slotconcert
De band Dogo du Togo is uitgevallen, waardoor het optreden van de legendarische Youssou N’Dour et Le Super Étoile de Dakar uit Senegal wat langer duurt. Het festival had zich geen beter einde kunnen wensen. De regen is opgehouden en de band speelt een reeks bekende nummers, waaronder Seven Seconds uit 1994, oorspronkelijk een duet met de Zweedse singer-songwriter Neneh Cherry – hier overtuigend vertolkt door achtergrondzangeres Eva Liza Ciss. Het publiek zingt uit volle borst mee. Overweldigend. Youssou wordt verder bijgestaan door twee fantastische dansers die de energie erin houden.

Al met al was deze 36ste editie geslaagd, met veel publiek dat kon genieten van kwalitatief sterke bands. Bovendien is het te prijzen dat het festival ook durft te experimenteren met vernieuwende acts als Zar Electrik.

Ook Rik van Boeckel maakte voor MixedWorldMusic een verslag van het 36ste Afrikafestival in Hertme.
Klik hier om het te lezen.