De zomer nadert haar einde maar de concertreeks op het dak van HoogtIJ in Amsterdam Noord trekt nog een laatste spurt. Op 4 september speelt Nizar Rohana een 'double bill' met zichzelf (solo en met trio), waarna Mira Thompson en Teis Semey's Midnight Mess op 19 september het kaarsje voor dit jaar uitblazen. Afgelopen vrijdag was de beurt aan zangeres en gitarist Shishani met haar band.

door Ton Maas (tekst en foto's)

Namibië, het land van Shishani’s moeder, is misschien minder prominent aanwezig in de muziek die de zangeres tegenwoordig maakt, maar weg is het zeker niet. Het dankzij een loop station meerstemmig gezongen openingsnummer maakte dat klip en klaar duidelijk. Even duidelijk maakt ze meteen daarna dat ze een artiest is met een Boodschap, die ze bovendien niet onder stoelen of banken steekt. Ze neemt haar publiek én zichzelf daarbij zonder pardon de maat, maar doet dat zo speels en steeds met een glimlach dat je je hoofd wel héél koel moet houden om niet te worden meegevoerd. Ze daagt haar publiek ook geregeld uit met vragen als ‘Wie heeft er het afgelopen jaar iets engs gedaan?’

Geen fratsen en tierelantijnen
Verfrissend is het ontbreken van behaagzucht, zowel verbaal als nonverbaal. Shishani's teksten zijn vaak heel beeldend, maar verdoezelen de boodschap nooit. ‘We mogen niet vergeten!’ zingt ze als het gaat over de vele misstanden in de wereld, waarvan de onheilsplekken in een lange rij worden opgesomd. Ook voor vocale tierelantijnen als de tegenwoordig zo populaire ad-libs ben je bij Shishani aan het verkeerde adres. Ze zingt prachtig, maar zonder opsmuk. Het enige wat haar boeit, is haar gehoor echt weten te raken.

Doordachte en sterke arrangementen
Bovendien heeft ze zich omringd met een viertal geweldenaren, die dankzij de doordachte arrangementen ook goed uit de verf komen. Julian Bohn is een pianist naar mijn hart: iemand die spaarzaam kan omgaan met de toetsen. Zo weinig mogelijk aanslagen, maar wel allemaal raak. Ook de achter het slagwerk gezeten Jeroen Batterink is van de precisie. Met een enkel tikje weet hij te accentueren. Maripepa Contreras schildert met haar hobo en Engelse hoorn ijle melodielijnen langs die van Shishani en overdondert het publiek vervolgens met een bijna acrobatische solo. Maar de muzikant die op mij althans de meeste indruk maakte, was Nathan Klumperbeek met zijn fijnzinnige, vaak verrassende en heerlijk zoemende spel op de basgitaar. Ook Shishani zelf genoot zichtbaar van dit alles. ‘Ik hou van deze band!’ liet ze zich luidkeels ontvallen. ‘Geef ze alsjeblieft nog een applaus!’ Dat was niet aan dovemansoren besteed.

Klik hier voor meer informatie over On The Roof.

Klik hier voor meer informatie over Shishani.