Reportages vanaf het Music Meeting Festival 2023 Verslagen vanaf het festivalterrein dit pinksterweekend zondag 28 mei, 2023

MixedWorldMusic is partner van Music Meeting Festival en is betrokken bij het programma op het All Ears Area-podium. Daar doen onze journalisten live-interviews met de festivalartiesten, die er ook tal van miniconcerten geven. Daarvan verslag natuurlijk, maar ook van de concerten op de andere drie podia: Nikko, Ziro en Mystic.

Wil je alles te weten komen over het programma en het blokkenschema van Music Meeting Festival 2023 in Park Brakkenstein, Nijmegen, bekijk dan de andere artikelen op deze site:

* Pinksterweekend 2023 - 27, 28, 29 mei: 3 dagen Music Meeting Festival - het programma

* Programma All Ears Area op MMusic Meeting Festival 2023

In onderstaand artikel hebben we je nog tíjdens het festival bijgepraat over wat wij van MixedWorldMusic zagen aan concerten, talks en meer. In omgekeerd chronologische volgorde.

Music Meeting Festival was - we zouden haast zeggen, net als de voorgaande 36 jaar - een geweldig gevarieerd feest van de muziek. Bedoeld voor de luisteraars, maar net zo goed bedoeld voor het publiek dat dansen wil. Van bloedserieus tot lichtzinnig, van keihard tot zinnestrelend zacht, altijd avontuurlijk. 


Music Meeting Festival Dag 3
Dag 3 besluit Music Meeting Festival 2023, met opnieuw prachtig weer en een dynamisch programma dat midden op de dag een heftig intermezzo kreeg met de concerten van PoiL Ueda en Mordái. Dat was voor sommige festivalgangers misschien net iets te veel van het goede.
In de All Ears Area kwamen opnieuw prachtige items voorbij met als hoogtepunt de presentatie Sounds of Home, waarbij het publiek gevraagd werd vrij te associëren met het thema 'home', waarbij hun gedachten en gevoelens geprojecteerd werden op het scherm, en de muzikanten van Colectiva vrij improviseerden op basis van die uitingen. Spannend en betrokken! 

Maria Mazzotta (foto Ton Maas)

Schrijnende intensiteit
In de Mystic wordt deze derde en laatste festivaldag afgesloten met een regelrechte klapper: het optreden van zangeres Maria Mazzotta uit het Italiaanse Salento en haar Siciliaanse accordeonist Antonino de Luca. Mazzotta schept er genoegen in haar gehoor op het verkeerde been te zetten. Na een bekoorlijke lied over een verloren liefde trekt ze onverwacht een scheur open die het tentdoek zowat doet rafelen. Haar gezicht spreekt boekdelen over de moeite die ze zich daarbij getroost om de emotie vanuit haar tenen omhoog te stuwen om er vervolgens haar publiek mee te bestoken. Een enkele keer moet ze zelf een traantje wegpinken, al vraag je je daarbij af of ze het er misschien om doet.
De schrijnende intensiteit van haar zang wisselt Mazzotta af met luchtige en guitige praatjes, waarbij ze haar gebrekkige beheersing van het Engels inzet als charmeoffensief. Maar ze laat haar publiek niet los voordat ze op ernstige toon alle aanwezigen op het hart heeft gedrukt hoe belangrijk het is om in actie te komen en samen voor een betere wereld te zorgen. (Ton Maas)

PoiL Ueda (foto Ton Maas)

Rauw en gruizig klankspektakel
Het contrast met het concert van PoiL Ueda van enkele uren later in dezelfde Ziro kon haast niet groter. Met hun opmerkelijke samenwerkingsproject betreden de Franse artrockgroep PoiL en de Japanse zangeres en luitiste Junko Ueda volstrekt onontgonnen muzikaal terroir. Vertrekpunt zijn de eeuwenoude boeddhistische sutra’s en epische verhalen waarin Ueda zich al vele jaren verdiept. Om haar diep doorvoelde vertolking en instrumentatie heen schiepen vier Franse muzikanten een rauw en gruizig, bij vlagen ronduit Beefheartiaans klankspektakel dat wonderlijk genoeg de intensiteit van Ueda’s praatzang niet ondermijnt maar juist versterkt.
Tijdens haar interview met Charlie Crooijmans uit Ueda meermaals haar verbazing over de mate waarin haar nieuwe muzikale vrienden het voor de Japanse muziek zo belangrijke aspect ‘ma’ (dat zich min of meer laat vertalen als ‘timing’ en ‘ruimte’) aanvoelen en beheersen. (Ton Maas)

Emine Bostancı (l) en Maya Fridman (r) (foto Ton Maas)

Onverwachte ritmische wendingen
De derde dag van Music Meeting ging op statige toon van start in de Ziro met de muziek van Dareyn Quartet – een uitbreiding van het duo Dareyn (Emine Bostancı en Maya Fridman) met pianist Franz von Chossy en percussionist Vinsent Planjer. In hun muziek klinkt de fascinatie door die Emine Bostancı al jaren heeft voor de oude Ottomaanse hofmuziek. Ook de naam van de groep verwijst daarnaar: Ottomaans voor 'twee werelden'. Het repertoire, waarvan de meeste eigen composities zijn, aangeleverd door Bostancı en Von Chossy, is welluidend en meeslepend, maar ook een tikje braaf. Wat niet helpt, is dat het toneelbeeld zeer statisch is (iedereen is zittend) en dat met name de twee strijkers (knievedel en cello) vrijwel onafgebroken naar de bladmuziek op hun iPad kijken. En als ze dat niet doen, zoals tijdens de woordloze zangpartijen, zijn de ogen meestal gesloten. Dat het optreden toch een overtuigende indruk achterliet, kwam vooral door het buitengewoon sterke stuk waarmee het optreden eindigde, vol dynamische contrasten en onverwachte ritmische wendingen. Daarmee bewees de groep ook over de nodige potentie te beschikken. (Ton Maas)

Music Meeting Festival Dag 2
De tweede dag Music Meeting was zonovergoten met veel publiek dat zich van podium naar podium bewoog, met naarmate de dag vorderde een wending van serieus contemplatieve concerten naar een uitzinnig groovend dansfeest.

 

Kutu (foto Eric van Nieuwland)

Kraakhelder
Toen de Franse violist Théo Ceccaldi net als zo velen vóór hem via de monumentale cd-reeks Ethiopiques in aanraking kwam met de wonderlijke Ethiopische muziek, besloot hij (net als zo veel musici voor hem) om in Addis Abeba op zoek te gaan naar juist nieuwe geluiden van de jongste generatie (Ethiopiques bestaat grotendeels uit oude opnames). Met zangeres Hewan Gebrewold (en Valentin Ceccaldi, Théo's broer, op bas) ontstond in 2019 een nieuwe formatie, Kutu. Met enige vertraging touren ze nu met hun debuutalbum Guramayle en gaan ze binnenkort de studio in voor de opvolger. Na o.a. The Ex, Jump to Addis, Either/Orchestra, Fendika, uKanDanZ en Le Tigre des Platanes heeft Kutu een andere benadering, die meer beats-georiënteerd is dan louter instrumentaal of binnen een jazzcontext.
Een geheim wapen van deze formatie is bassist Valentin Ceccaldi, die met kraakhelder, gearticuleerd spel de dance-georiënteerde muziek een stevige, melodieuze onderbouwing geeft. Kutu's muziek zou niet misstaan in de clubs of op de grotere popfestivals, en kreeg zowel bij het grote Nikko-podium als even later op het All Ears Area-podium het publiek binnen een paar tellen aan het dansen. (Jaïr Tchong)

Overrompelend
De Frans-Ethiopische formatie Kutu deed een overrompelend optreden op het Nikko-podium en had er nog geen genoeg van. Een uur later stonden ze op het All Ears Area-podium voor een megaswingend toetje, wat een heerlijk slot aan een mooie All Ears-dag gaf! Zie de recensie en het videofragment hierboven.

Maria Mazzotta live in de All Ears Area (foto Eric van Nieuwland)

Onderaardse keelstem
Het optreden van Maria Mazzotta in de All Ears Area was fantastisch. Haar stem heeft zoveel kracht dat je ervan schrikt. Ze begeleidt zichzelf op tamboerijn, terwijl Antonino de Luca haar op de accordeon vergezelt. Na even te kuchen, zet ze ook nog eens een onderaardse keelstem op. Het verbaasde dan ook niemand dat interviewer Ton Maas als eerste vroeg 'waar haal je al die stemmen vandaan?' Haar antwoord, vertaald door Alessio, is heel eenvoudig. Ze komt uit de regio Salento (deel van Apulië/Puglia; red.) in het zuiden van Italië, waar de aarde droog is en rood als bloed. De mensen daar moeten altijd kracht hebben om te strijden tegen de hitte van de zon.
Mazzotta heeft van 2000 tot 2015 gezongen bij de groep Canzoniere Grecanico Salentino. Op de vraag van Maas over de muziek uit de regio vertelt ze dat Albanië en Griekenland heel dicht bij Puglia liggen en dat Griekse en Albanese minderheden in Puglia hun tradities en oude dialecten levend houden. Dit diende ook als inspiratiebron voor Canzoniere Grecanico Salentino.
De krachtige stem van Maria Mazzotta is het gevolg van een persoonlijke dramatische urgentie, maar ze doet ook onderzoek naar zangtradities uit de hele wereld, vandaar ook de keelzang.
Amoreamaro (liefde/bitter; red.) is een project van haar, samen met Antonino de Luca, maar ze heeft ook andere projecten opgezet, waaronder een samenwerking met de Spaanse popproducer Raul Refree. Bovendien is ze bezig met een album dat een jarenvijftiggevoel heeft, waarbij ze drums en elektrische gitaar gebruikt. (Charlie Crooijmans)

Anna Maria Jopek (foto Ton Maas)

De gêne voorbij
De Poolse jazzdiva Anna Maria Jopek - wereldberoemd in eigen land en dankzij haar samenwerking met gitarist Pat Metheny inmiddels ook daarbuiten een bekende verschijning - gaf in de Ziro met haar drie begeleiders een geoliede show ten beste. In het begin van haar indrukwekkende loopbaan werd ze nog met de nodige glamour geportretteerd, maar daar doet ze niet meer aan. Simpele jurk, haar in een strak staartje en de gêne voorbij. Tijdens een instumentaal intermezzo ging ze gewoon spontaan vooraan op het podium zitten, hoewel ze zich ongetwijfeld bewust is van het feit dat in één vloeiende beweging opstaan er niet meer in zit. Zit ze niet mee.
Met haar stem schittert Jopek in alle registers. Ze kan zowel intiem en zwoel koeren als met rollende spierballen uithalen, en deinst er bovendien niet voor terug om zo nodig te krijsen als een viswijf. Haar begeleiders, alle drie beesten van muzikanten, krijgen ook alle ruimte om van zich te laten horen.
Dat je je als toeschouwer toch een beetje voelt buitengesloten, komt doordat de vier muzikanten vooral op elkaar gericht zijn. Jopek werpt slechts af en toe een blik de tent in en afgezien van het obligate voorstelrondje van haar begeleiders na het allerlaatste nummer spreekt ze geen woord. Volgens de festivalinformatie vooraf zou ze vooral nummers ten gehore brengen waarin ze haar eigen draai geeft aan Poolse volksmuziek, maar daar was zondagmiddag niks van te horen. Ze deed gewoon haar gebruikelijke 'ding'. Daar is niks mis mee, maar wie zich naar aanleiding van de promotekst inspande om iets van die traditie in de muziek te ontwaren, deed vergeefse moeite. (Ton Maas)


Multifarious, met Sue McKenzie, Paul Elwood en Susan Mayo (foto Ton Maas)

Het plezier straalt ervan af
Zeker in contrast met de tot in de puntjes uitgewerkte perfectie van Jopeks optreden was dat van het Schots-Amerikaanse trio Multifarious in de Mystic een nogal rommelige onderneming. Zoals in de wereld van de folk gebruikelijk is, werd er op onderonzerige toon met het publiek geconverseerd en zelfs even onderling gediscussieerd op het podium. Het plezier straalde er echter in alle opzichten van af. Banjospeler Paul Elwood, celliste Susan Mayo en saxofoniste Sue McKenzie stevenen af op de pensioengerechtigde leeftijd of zijn die inmiddels al gepasseerd. Muziek maken doen ze overduidelijk vanwege het plezier dat het hen verschaft, want erg praktisch is het allemaal niet omdat Elwood en Mayo in het Amerikaanse Kansas wonen en McKenzie in het Schotse Glasgow. Repeteren doen ze dus alleen vlak voor een optreden, maar dan wel heel intensief. Bovendien is het inmiddels traditie dat een van hen dan een nieuw nummer inbrengt.
Dit keer hadden McKenzie en Elwood allebei een stuk met dezelfde titel aangeleverd (in beide gevallen gewoon de bandnaam). Dat kon dus niet, waar McKenzie vervolgens een hilarisch verhaaltje uit destilleerde. Muzikaal laten de drie zich nergens door aan banden leggen, hoewel de wortels in folk, bluegrass, jazz en klassiek onmiskenbaar zijn. Nieuw is de muzikale link met Pakistan, het land waar Mayo's  echtgenoot vandaan komt. Voor de compositie waarin die invloed is verwerkt, nam Elwood de strijstok ter hand om aan de snaren van zijn vijfsnarige banjo heel overtuigend de klank van de Indiase sarangi te ontlokken. Het leverde meteen ook een van de hoogtepunten van de voorstelling op. (Charlie Crooijmans)

Esinam met Linda Frederiksson (foto Eric van Nieuwland)

Een 'music meeting' van Esinam en Linda
Het optreden van Esinam en haar band begint meteen swingend, met een heerlijk groovende baslijn. Los van haar loopstation, dat ze gebruikt tijdens haar solo-optredens, kan Esinam zich volledig concentreren op haar dwarsfluitspel, en dat klinkt erg goed. Misschien lag het aan de plek waar ik stond, maar af en toe had ik het gevoel dat de fluit iets te zacht stond in verhouding tot de elektrische gitaar. Vanaf het tweede nummer maakt ze gebruik van effecten en synths. Toch spettert het nog niet echt.
Dat verandert pas wanneer special guest Linda Frederiksson het podium betreedt met haar baritonsaxofoon, dan komt alles pas echt tot leven. In feite blaast ze Esinam bijna omver, maar Esinam herpakt zich snel. Een leuke kanttekening is dat er, terwijl Esinam een lied zingt met de boodschap Don't Be Afraid, op dat moment een dronken persoon rondzwalkt die op ieder moment om kan vallen, wat uiteindelijk ook gebeurt, en iedereen bang opzij deinst. Maar even terug naar het optreden zelf: we kunnen wel concluderen dat Frederiksson met haar alt- en baritonsax Esinam en haar band naar een hoger niveau heeft getild. (Charlie Crooijmans)

Linda Frederiksson op het Ziro-podium (foto Eric van Nieuwland)

De grenzen van de sax verkennen
Linda Frederiksson heeft zelf ook een optreden met haar band en brengt een gevarieerd repertoire ten gehore, afkomstig van haar nieuwe album Juniper. Opvallend is haar focus op de melodie, terwijl ze soms ook volledig los kan gaan en de grenzen van de saxofoon verkent. Haar band bestaat uit fantastische muzikanten, waaronder Tuomo Prättälä op (elektrische) piano en analoge synthesizer, Mikael Saastamoinen op contrabas en Olavi Louhivuori op drums. De sound van de synth van Prättälä doet op een bepaald moment sterk denken aan die van Jean-Michel Jarre. Dat is het prachtige van deze tijd: geluiden uit het verleden - ofweluit mijn geheugen - verschijnen in een compleet nieuwe context.
Een specifiek stuk, dat een eerbetoon was aan Frederiksson's oma, klinkt vrij spookachtig, met intense improvisaties en noise. In een ander nummer hoor je het kraken van dood hout in een sample. Vervolgens trekt de saxefoniste zich even terug en speelt het trio prachtige chamber-jazz. Het laatste nummer van de set is een eerbetoon aan de lhbtiq+-gemeenschap, waar Frederiksson zelf als non-binair individu deel van uitmaakt. Opnieuw zeer melodieus, met emotionele uitbarstingen die verwarring en pijn tot uiting brengen. Al met al een schitterend programma, met een zeer transparant geluid en prachtig uitgevoerd. (Charlie Crooijmans)

The Jamie Peet New Trio (foto Erk Willemsen

Sprankelend
Op de tweede dag als artist in residence presenteerde drummer Jamie Peet zijn New Trio met de Zweedse bassist Petter Eldh en de Nederlandse gitarist Reinier Baas. In recordtijd kwam dit nieuwe trio via een uitnodiging van Music Meeting en één repetitie in de Nijmeegse jazzclub Brebl tot indrukwekkende koershoogte: zelden zo'n sprankelend nieuw jazztrio gehoord als dit. Contrabassist Eldh (check zijn zeer intense werk met Kaja Draksler en Christian Lillinger) zorgt voor een bijzonder warmbloedige basis voor het even uitdagende als emotioneel onnavolgbare spel van Peet. Met onversneden spelplezier voegt Baas hier spannende solo's aan toe die in de verte doen denken aan de hoogst expressieve gitaarerupties van James 'Blood' Ulmer. Tegelijkertijd dragen die uitbarstingen bij Baas altijd een kraakhelder, eigen signatuur. New Trio stemt zeer nieuwsgierig naar een albumrelease en zal hopelijk nog vaak op de podia te zien zijn, waarbij we het vermoeden uitspreken dat dit juist ook een niet in jazz gemarineerd publiek uitermate zal kunnen bekoren. De vrijheid van de betere improvisatie komt hier geheel in balans met een emotioneel navolgbaar narratief. (Jaïr Tchong)

Music Meeting Festival Dag 1 

De journalisten van MixedWorldMusic hebben de eerste dag van Music Meeting in de All Ears Area tal van live-interviews gedaan, en de miniconcerten op dit boeiende podium begeleid. De formatie HAN Here and Now zorgde voor deze feeërieke sfeer, laat op de avond. Wij maken ons op voor de dag van morgen! 

Esinam met Sibusile Xaba (foto Eric van Nieuwland)

De naakte essentie van een groove
De Belgisch-Ghanese Esinam Dogbatse is geen onbekende voor de Music Meeting-bezoeker, maar blijft in een koortsachtige ontwikkeling nieuwe grenzen opzoeken. Na haar goed ontvangen album Shapes in Twilight of Infinity gaf ze met eigen band een indrukwekkende reeks concerten die haar op de voorgrond van de avontuurlijke jazz/world hebben geplaatst. Tijdens de eerste dag van Music Meeeting speelde ze een duoset met de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Sibusile Xaba. Na een verblijf in Zuid-Afrika voor een researchtrip ontstond deze samenwerking, die nog pril oogt en klinkt, maar tegelijkertijd een grote belofte in zich draagt.
Het zijn ergens nog maar ruwe schetsen, wat de twee in Nijmegen presenteerden, maar beider fascinaties kregen we al prettig terug in het geluidsbeeld, waarin zowel de avontuurlijke dancebenadering van Esinam te herkennen is, als het meer op rituele trance gerichte gitaarspel van Xaba. De twee vinden elkaar in hun speurtocht naar de naakte essentie van een groove, en snijden alles weg wat hiertoe niet dienend is. Spannend werd het toen Esinam diepe lagen met subbassen uit haar elektronica toverde, waardoor de muziek aangename associaties opriep met de pionierende 'global' postwave, zoals die in Brussel begin jaren tachtig al werd gemaakt rondom het label Crammed Discs. De samenwerking met Xaba hint alvast veelbelovend naar Esinam's nieuwe album. (Jaïr Tchong)

Vanmiddag (zondag 28 mei om 15.20 op het Nikko-podium) speelt Esinam met Linda Fredriksson (baritonsax/basklarinet) als special guest. Om 16.45 is ze te gast in de Alle Ears Area voor een interview met Monica Akihary. 

Jelena Popržan (foto Eric van Nieuwland)

Complexe maar aanstekelijke composities
Een van de positieve aspecten van de nieuwe programmaopzet van Music Meeting Festival is dat de concerten in de Mystic (het enigszins afgelegen podium in de Nijmeegse Hortus) nu een uur mogen duren in plaats van krap de helft daarvan. Jelena Popržan en haar kwartet maakten er gisteravond dankbaar gebruik van. De Servisch-Oostenrijkse altvioliste en zangeres bouwde het optreden effectief op door speels en luchtig van start te gaan en met zware kost te eindigen - hoewel ook daar weer werd gezorgd voor een enkele ontregelende kwinkslag.
De kracht van de groep schuilt in complexe maar aanstekelijke composities en uitgekiende arrangementen voor de ongebruikelijke combinatie van altiviool, cello, contrabas en altsaxofoon/klarinet. Ze verraden een fijnzinnig gevoel voor humor en bieden bovendien de instrumentalisten de gelegenheid om buiten het naadloos soepele ensemblespel om ook individueel te schitteren. Contrabassiste Lina Neuner ging wat stroef van start, maar raakte steeds meer op dreef en leverde tegen het einde een bevlogen solo af. Ook cellist Clemens Sainitzer stal een enkele keer de show met bijna abstracte klankacrobatiek. Maar het was naast Popržan zelf toch vooral rietblazer Christoph Pepe Auer die met een aantal vlammende solopartijen voor opwinding wist te zorgen.
De omslag naar het dramatische onderdeel - een driedelige liederencyclus op basis van gedichten van een joodse vrouw die het getto van Lodz en het concentratiekamp overleefde en uitgerekend in Duitsland een veilige haven vond - maakte de beleving daarvan nog intenser. Ze hadden nog overlegd of ze die liederen in het programma zouden opnemen. Maar ‘omdat dat Duits zo op jullie taal lijkt, leek ons dat geen probleem', vertelde Popržan. 'De teksten staan afgedrukt in het booklet bij de cd en die is daarachter ergens - ik weet niet precies waar - ook te koop’, voegde ze er quasi achteloos aan toe. Best een goed verkooppraatje eigenlijk. Nadat Popržan en haar muzikanten vervolgens afsloten met het sterkste en meest opwindende stuk van het hele concert, leek er aan het daverende applaus maar geen einde te komen. Met lichte verbijstering in de ogen bleven de vier muzikanten maar buigen en buigen, waarbij ze zich pas gaandeweg leken te realiseren hoezeer die ovatie verdiend was. (Ton Maas)

Sounds of Change - HAN Here and Now in de All Ears Area (foto Erk Willemsen)

Change
'The light is always changing' is het motto van Music Meeting 2023. In de All Ears Area van het festival kwam dat op diverse manieren tot uiting. Artistiek leider Martyna van Nieuwland ging onder leiding van journalist Stan Rijven in gesprek met de Finse saxofoniste Linda Frederiksson, die emotioneel werd toen haar gevraagd werd wat dit thema met haar deed: 'Als non-binair persoon vind ik het zó belangrijk dat hier aandacht aan besteed wordt, want er is nog zóveel te veranderen in de wereld.'
De formatie HAN Here and Now was overal aanwezig: op de geanimeerde Mini Meeting en met twee concerten op het podium van de All Ears Area, beide met veel belangstelling door het publiek gevolgd. De band had drie gasten, die hun 'Sounds of Change' vertegenwoordigden: de Oekraïense zangeres Maryana Golovchenko, de Syrische ud-speler en zanger Nawras Altaky en gitarist en muziektherapeut Sander van Goor. (Erk Willemsen)

 

Marja Mortensson & Daniel Herskedal (foto Eric van Nieuwland)

Hemels bouwwerk
De tere gestalte van de Noorse Marja Mortensson en haar evenzo delicate stem contrasteren met de imposante tuba van Daniel Herskedal, die ook zijn loopstation en bastrompet bespeelt. Mortensson belichaamt de Sami-bevolking, en de taal waarin ze zingt, of, beter gezegd, yoikt. De taal wordt slechts door een schamele achthonderd mensen gesproken. Haar stem klinkt broos en engelachtig en is altijd in beweging. Geen enkele noot is vlak, maar er gebeurt van alles in haar mond en keel. Vaak yoikt ze zonder woorden en bootst ze de natuur of vogels na, terwijl ze ook met woorden in de Sami-taal yoikt over rendieren of zelfs een yoik voor haar neef heeft.
Deze traditie kan wel honderd tot duizenden jaren oud zijn. Hoewel er geschreven yoiks zijn overgeleverd, vertelt ze tussendoor dat veel ervan vernietigd is gedurende het kolonialisme van Noorwegen en Zweden. Ze tracht op deze wijze haar erfgoed te bewaken en door te geven aan de jongere generaties. Maar het yoiken beperkt zich niet tot haar stem, ook Herskedal yoikt op zijn tuba. Eerst creëert hij een fundament van lagen met zijn loopstation, waarop hij subtiel yoikt op zijn tuba of bastrompet. Eigenlijk is er geen sprake van een contrast, maar een hemels bouwwerk van klanken. (Charlie Crooijmans)

Primeurs te over
De 37 editie van het Music Meeting is van start gegaan na een naar burgemeestersbegrippen vlammend betoog van Nijmeegs burgervader Breuls ('als een festival 37 jaar bestaat moet het wel goed zijn') met een soulful concert van de Belgische Adja, die voor het eerst een concert in het 'buitenland' gaf, meteen gevolgd door de soloperformance van de Servisch-Oostenrijkse Jelena Popržan op het All Ears Area-podium, die ons toefluisterde dat het haar eerste concert in Nederland was. Primeurs te over dus, wat veel zegt over de programmering van deze editie Music Meeting Festival: avontuurlijk, vol ontdekkingen, muziek die je doet verwonderen. 

musicmeeting.nl

Zet de data voor volgend jaar maar vast in de agenda!
Pinksterweekend 2024: 18,19 en 20 mei.