door Ton Maas

Gisteren werd bekend dat Lhasa de Sela op 1 januari in haar woonplaats Montreal, Canada, is overleden aan de gevolgen van borstkanker. Ze werd 37 jaar oud. Haar carrière verliep niet bepaald volgens het boekje. Geschokt door het onverwachte succes van haar Spaanstalige debuutalbum La Llorona (1997) dook ze onder en sloot zich samen met haar drie zussen aan bij een klein rondreizend circus in Frankrijk.

 

Het kostte Lhasa vijf jaar om haar podiumangst te overwinnen, en te ontdekken dat haar eigen multiculturele achtergrond niet alleen iets was om je druk over te maken, maar ook een bron van inspiratie kon zijn. Daarmee hervond ze zichzelf als artiest.

Lhasa's tweede cd The Living Road (2003) vormde de neerslag van die ontwikkeling, met liedjes in alle drie de talen waarmee ze opgroeide: Spaans, Frans en Engels. Tijdens de internationale tournee die ze vervolgens maakte, bleek hoe sterk ze was geworden als liveperformer.
Lang bleef onduidelijk waarom het wederom vijf jaar duurde voordat er weer een nieuw album van Lhasa verscheen. De verklaring daarvoor en voor de onmiskenbaar somberder toon van haar derde, geheel Engelstalige cd Lhasa, die vorig jaar verscheen, kwam in de vorm van haar overlijdensbericht. De laatste jaren waren overschaduwd geweest door haar slopende ziekte.