De Haarlemmerhout oogde gisteren minsten even afgeladen en feestelijk als tijdens voorgaande edities van dit jaarlijkse evenement. Maar voor wie beter keek en aandachtiger luisterde, werd al snel duidelijk dat de toekomst van het Houtfestival niet zonder zorgen is.

door Ton Maas (tekst en foto's)

De stemming zat er als vanouds in tijdens deze alweer achtendertigste (!) editie van het Haarlemse festival, maar dat de organisatie het financieel niet makkelijk heeft, bleek wel uit de olijke doch klemmende oproep van voorzitter Renske Leijten aan alle bezoekers om toch vooral 'een tientje' in de donatiebus te stoppen, 'zodat het festival ook in de toekomst gratis kan blijven!' De gemeente Haarlem hecht blijkbaar zo weinig waarde aan het festival, dat de geldkraan flink is dichtgedraaid.

Verschraald aanbod knap verborgen
Wel knap dat van die malaise aan de oppervlakte weinig te merken was. Door de integratie van het Kinderfestival viel nauwelijks op dat het aanbod is verschraald. Alleen terugkerende bezoekers zouden kunnen merken dat er een podium was verdwenen. En de meer veeleisende muziekliefhebber moest vaststellen dat het daarbij juist ging om de tent met zitplaatsen, waar steevast de meer akoestische of tot aandachtig luisteren uitnodigende acts geprogrammeerd stonden. Die ontbraken ook nu niet helemaal, maar moesten hun kunsten open en bloot op het festivalterrein vertonen. Kemanchespeler Saba Alizadeh uit Iran, vernieuwer van de Perzische klassieke traditie, werd bij zijn optreden behoorlijk gehinderd door het luidruchtige Samba Salad op het Buzz podium aan de andere kant van het terrein.

'Maakt niet uit!'
Datzelfde Samba Salad was voor het toegestroomde publiek met omvangrijke kinderschare juist een van de festivalhits, ook omdat hun Nederlandstalige repertoire zich bij uitstek leende voor luidkeels meezingen. Prikkelend en opbeurend waren ook de teksten, zoals het aanstekelijke Maakt niet uit. Daarin passeerde allerhande klein leed op hilarische toon de revue, waarna de opsomming werd beëindigd met: 'Maar wat wél uitmaakt, is hoe je je voelt vanbinnen!'

Elders van eigen bodem
Wat er aan muziek 'van elders' geboden werd, was in belangrijke mate van eigen bodem, wat de kosten natuurlijk flink heeft gedrukt. Het Griekse gezelschap Rebetiko Against The Machine kweet zich keurig van zijn taak, maar kon niet voldoen aan de verwachtingen die hun 'ondeugende' en misplaatst ironische naam had gewekt. De drie hier te lande studerende Mexicaanse muzikanten die optraden onder de naam Zorzal, brachten fraai vertolkte liederen uit hun geboortestreek in het noord-oosten van Mexico, begeleid op lokale instrumenten, maar werden net als Alizadeh flink gehinderd door herrie vanaf het Buzz podium, ditmaal veroorzaakt door de Hippe Gasten.

Naast jeugd ook veteranen
Een ander geslaagd optreden was dat van het Finse trio Muovipussi, dat met simpele elektronica, sflinke scheuten punk, rap en rock plus een overdosis enthousiasme en tomeloze energie de tent moeiteloos op stelten zette. Onder de schuilnaam Bibikov & Augenapfel schuurden ook Ferry Heijne (De Kift) en Luc Ex (ex-the Ex) tegen de gevestigde orde aan, met als hilarisch hoogtepunt een lied over Heijnes herinneringen aan de couveuse.

Jachtige jagersluit
De uit Burkina Faso afkomstige maar in België woonachtige Aboubakar Traoré tekende met zijn band Balima voor een goed geölied en gesmeerd optreden op Het Podium. Het instrument dat hij bespeelt, lijkt op de inmiddels welbekende kora, maar luistert naar de naam kamele ngoni en wordt wel aangeduid als jagersluit. Met razendsnel getokkelde repetitieve frasen geeft hij extra vaart aan het hechte samenspel waarin Afrikaanse en westerse klanken fraai mengen. Een tikje te glad misschien, maar daar hadden de vele danslustigen geen boodschap aan.