MixedWorldMusic publiceert jaarlijks de MixedWorldMusic jaarlijst, resultaat van de Top 10 lijstjes die de redacteuren van MixedWorldMusic opstelden. 

In afzonderlijke artikelen hebben een aantal redacteuren de toelichtingen, terugblikken en vooruitzichten gepubliceerd. 

Klik hier voor die jaarlijst
en alle afzonderlijke lijstjes van de redactueren
inclusief een Spotify-playlist en Youtubes. 

In deze aflevering van de serie komt Bram Posthumus aan het woord. 

De Top 10 van 2019 van Bram Posthumus
Tsja, je woont nu eenmaal in een aards muziekparadijs en dat zullen jullie weten ook: de helft van mijn lijstje komt zonder enige verontschuldiging uit Mali. Ziehier!

1. Tinariwen - Amadjar

Daar hebben we wel wat lang op moeten wachten, maar het is een back to basics en terug naar de ouderwets goede vorm voor deze onverwoestbare opa’s van de woestijnrock.

2. Oum - Daba
Oum wordt alleen maar beter en jazzier, en daar word ik weer een steeds grotere fan van. Misschien wat minder spektakel dan de vorige, maar wat geeft dat als je zo goed bent…

3. Oumar Konaté - I Love You Inna
Sinds ik jaren geleden in zijn huiskamer in Bamako zat terwijl hij schroeiende gitaarsolo’s speelde op de blues- en Takamba-thema’s van zijn band, kan Oumar voor mij al niet meer stuk, en op deze cd bewijst hij dat opnieuw.

4. Baba Commandant & The Mandingo Band - Sira ba Kele
Eindelijk dan deze stampende Burkinabè-radikalinski in de lijst. Werd tijd!

5. Pat Thomas and Kwashibu Area Band - Obiaa!
Goede highlife behoeft geen krans. Is een cliché maar ook erg waar.

6. Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba - Miri
Wanneer, denk je, wordt het onmiskenbaar eigen maar wellicht ook wat eenvormige geluid van dit ngoni-orkest misschien eens een tikkeltje saaier? Antwoord: nooit. En al helemaal niet als je back to basics gaat en de onverslijtbare stem (zo lijkt het wel) van je gade, Ami Sacko, mee hebt.

7. Bamba Wassoulou Groove - Dankélé
Onweerstaanbaar. Meer hoef je hier niet over te zeggen.

8. Souad Massi - Oumniya
Alweer een artiest in het rijtje ‘blijf maar doen waar je goed in bent’. Consistentie is haar handelsmerk en ook deze plaat loste mijn verwachtingen weer ruimschoots in.

9. Tita Nzebi - From Kolkata
Met een vlijmscherpe aanklacht tegen de familie die haar land, Gabon, al een halve eeuw in een ijzeren greep houdt, en gevarieerder dan haar eersteling. Hou haar in de gaten!

10. Hama Sankaré - Niafunké
Alweer zo’n vrijwel onbekende veteraan van wie het tijd werd dat hij onder eigen vlag ging varen. Met succes!

Beste concert: Samira’s Blues, Mezrab, Amsterdam, oktober 2019
Van de ep Ya Baba was ik al erg gecharmeerd geraakt door de mooie combinatie van Samira Dainan’s ontspannen stem en een subtiel-effectieve band (percussie en bas rondom die stem en de gitaar van Bas Gaakeer). Maar om ze live een keer mee te maken in de intieme ambiance van dit uiterst sympathieke muziekcafé aan de Amsterdamse Javakade was een bijzondere ervaring. De muzieklijnen lopen vanuit de Marokkaanse kant van de Sahara naar de Malinese oever aan de andere kant. Wel vijftig dagen lopen, staat er op het bord in Hamid el Ghizlane, het laatste dorp voor de woestijn begint, en ieder jaar weer het thuis van het Festival Taragalte.

Samira’s Blues legt dezelfde afstand af in een paar minuten: van ingetogen dromerige stukken naar regelrechte woestijngitaar, waar ze tot in Niger al furore mee hebben gemaakt – met dank aan YouTube. En ook nog een honderd procent echte Marokkaanse klassieker meenemen in het repertoire, tot groot genoegen van het publiek dat de Hollandse waterkoude had getrotseerd om te komen. Geen seconde spijt van gehad – integendeel.

Net zo leuk als een concert bijwonen is het interviewen van de twee gangmakers van de band. Binnenkort terug te luisteren op Music Time in Africa van de Voice of America.

Beste world festivals: Afrika Festival Hertme en FIWA
Hertme, dat weten we inmiddels, is in de meer dan dertig jaar van haar bestaan uitgegroeid tot de gouden standaard van de Afrikafestivals: precies op de goede schaal, informeel, gemoedelijk en met een ijzeren dienstrooster. En dat is voordat we het over de muziek hebben. Ik heb er opnieuw van genoten, met als hoogtepunten wat mij betreft het fantastische Santrofi, het tomeloze enthousiasme van Daara Tribes, en de knallende afsluiter The Garifuna Collective, dat de Womex-editie van 2018 ook al zo memorabel afsloot, en natuurlijk het kamele n’goni-wonder Harouna Samaké, en Viviola, de band uit Benin die lekker veel jazz in zijn groove stopt – ik hoop ze volgend jaar te interviewen.

Maar ik was ook nog op een heel ander festival, wel van een oude bekende trouwens. In april van dit jaar pakte ik de bus naar het plaatsje Yanfolila, op steenworp afstand van de grens met Guinee, midden in het gebied dat bekend staat als Wassoulou. Wie had daar met haar eigen geld een hotelcomplex uit de grond gestampt en een festival verzonnen? Niemand minder dan Mali’s grootste diva, de ook in Nederland nog altijd razend populaire Oumou Sangaré! Toen ze hoorde dat mijn eega Rasma ook artiest is, was Oumou’s eerste reactie zonder enige aarzeling: ‘nou, die programmeren we dan volgend jaar’!

Festival International de Wassoulou, FIWA. Heel Mali en half Guinee plus nog wat plukjes Burkina Faso en Ivoorkust kwamen erop af. Het was een combinatie van traditionele jagerssymboliek (ze kreeg een speciaal voor haar gemaakte kamele n’goni aangeboden van de oudsten onder de jagers, een geste waar ze zichtbaar van was aangedaan), muziek voor alle smaken, van een hypnotiserende Takamba uit Gao die speciaal waren overgekomen, tot een zoals altijd weer prettig uit de hand lopend optreden van een dj uit Abidjan – de jeugd vond het in ieder geval prachtig en zette het Ivoriaanse spektakel massaal op hun smartphones.

En natuurlijk de diva zelve. Dood- en doodmoe was ze, na het geregel, het verwelkomen van de lokale nobelen, de civiele authoriteiten, het leger dat voor de veiligheid zorgde, de andere artiesten, de sponsors en natuurlijk het journaille dat was komen opdraven. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de toeristische trip die ze had georganiseerd naar dorpen in de buurt, waar ze als een ware vorstin werd binnengehaald, staande in een langzaam rijdende fourwheeldrive met breed waaierend gewaad en glamoureuze zonnebril. En of ze nu het krakende en piepende geluidssysteem van de dorpen gebruikte of de kolossale installatie op haar eigen podium – haar stem is er nog altijd, meteen herkenbaar.

Dan was er rondom dat festival ook nog dat onvervreemdbaar Afrikaanse fenomeen: de markt en de informele restaurantjes, waar het eten goed was, de sfeer gezellig, de bediening razendsnel en de biertjes stukken goedkoper dan in het restaurant op haar eigen festivalterrein. Doe daar wat aan voor de volgende editie, Oumou. Want we komen weer!

Voor 2020: Dit is de plaats waarop de lezer gewoontegetrouw een soort roadmap ziet van ondergetekende over hoe het nou verder zou moeten in ‘zijn’ regio, van Dakar tot Cotonou en van Bamako to Bissau… maar ik wil voor het komend jaar geen enkele voorspelling doen. Te veel onzekerheden, vier presidentsverkiezingen, escalerend geweld in de Sahel… maar gelukkig wel veel fijne goede muziek om naar uit te kijken.

Nee, ik ga iets vreselijks doen dit jaar. Ik ga namelijk een fataal bedoelde wens uiten. Dat klinkt erg, maar waar het tegen gericht is, is nog erger. Ik wens namelijk het overlijden op 1 januari (en liefst nog eerder) van alles dat te maken heeft met autotune, autocue, vocoder en andere vormen van computergestuurd stemgeluid. Het is zo erg dat zelfs Salif Keita en Youssou N’Dour zich eraan te buiten zijn gegaan. Het is als een vileine ziekte die een verwoestend spoor heeft getrokken door de hele West-Afrikaanse muziek. Het is overal en het is een aanslag op de oren. Als er nu één continent op de planeet bestaat dat gezegend is met een ongekend rijke schakering van stemmen die van zichzelf geen enkel technisch snufje nodig hebben om ‘verbeterd’ te worden, dan is het wel Afrika.

Naar de vuilnisbelt dus met die auto-troep. Nu!