Albert Siebelink, de drijvende kracht achter het International Gipsy Festival in Tilburg, overleed gisteren op 65-jarige leeftijd. Hij was al geruime tijd ziek.

door Ton Maas (tekst en foto's)

Het was een studie sociologie die Albert Siebelink vele jaren geleden in Tilburg deed belanden. Maar het was zijn grote liefde voor de muziek die hem tot een begrip maakte in festivalland. Hoewel zijn naam vooral verbonden zal blijven aan het jaarlijkse International Gipsy Festival, was hij tevens verantwoordelijk voor het Varieté Festival, de Accordeonslag en het Tilburgse Folkfestival, een van de avontuurlijkste in zijn soort. Ook het Requiem voor Auschwitz, een compositie van de Nederlandse sinto Roger 'Moreno' Rathgeb die in vele Europese steden door zigeurnermusici werd opgevoerd, was ontsproten aan het brein van Siebelink. Naast zijn werk als festivalprogrammeur bleef Albert ook actief als muzikant. Op zijn trombone blies hij graag een deuntje mee in de Fanfare van de Eeuwigdurende Bijstand en deed dat bovendien met enige regelmaat op zijn eigen festival.



Buiten de gebaande paden
Siebelink hield ervan zijn publiek te verrassen door zich weinig of niets aan te trekken van de traditionele begrenzingen van genres. Zo programmeerde hij tijdens het International Folkfestival het liefst zo weinig mogelijk Ierse en Schotse folk - voor veel liefhebbers het geijkte repertoire - en onthaalde zijn publiek op relatief obscure schatten als de Russische etnorockformatie Farlanders en het Franse retro-orkest Les Primitifs du Futur, waarin naast onze eigen Fay Lovski ook de legendarische Amerikaanse striptekenaar Robert Crumb als banjospeler te horen was. Tijdens de laatste editie van het festival ruimde Albert zelfs een plekje in voor de Franse trompettist en geluidskunstenaar Pierre Bastien.

Bewaker van identiteit
Maar in het kader van wat we toch wel zijn levenswerk mogen noemen - het International Gipsy Festival - hechtte Albert zeer aan het bewaken van de identiteit.  Zijn stelregel was dat als de artiesten die hij programmeerde niet zelf tot de Sinti of Roma behoorden, ze dan toch minstens door hun muziek geïnspireerd moesten zijn. Dus wel een plekje voor de Franse gadjogroep Les Doigts de l'Homme en het Nederlandse Parne Gadje, maar niet voor bijvoorbeeld The Watersons en andere zelfverklaarde 'gypsies'. Albert was er namelijk van overtuigd dat er tussen de tinkers en travelers van de Britse eilanden en de Roma geen etnische verwantschap bestond. Jammer vond hij dat overigens wel, want anders zou hij de Britse folkvernieuwer Sam Lee, die bij oude travelers in de leer ging, graag naar Tilburg hebben gehaald.

Legendarisch hoogtepunt
Het Gipsy Festival kende in de negentien jaar dat Siebelink er leiding aan gaf, te veel hoogtepunten om allemaal op te noemen. Maar één magische gebeurtenis mag niet onvermeld blijven. Nadat producer Dragi Sestic in 2002 de doodgewaande zigeunerlegende Ljiljana Petrovic uit voormalig Joegoslavië had teruggevonden in Düsseldorf en haar als Ljiljana Buttler aan een glorieus comeback-album had geholpen, was het Tilburgse Gipsyfestival een van de plekken die ze aandeed tijdens haar eerste tournee in bijna vijftien jaar. Conform de Tilburgse traditie besteeg MC Lalla Weiss na elk optreden het andere podium om de daar gereed staande artiest aan te kondigen, zo ook bij Ljiljana Buttler en haar begeleiders. Maar tot ieders verbazing verlieten Ekrem Sajdic en zijn Gypsy Groovz uit het grengebied tussen Servië en Kosovo tot besluit van hun concert al spelend het podium en staken in optocht het terrein over om hun heldin een aubade te brengen.

Bescheiden brombeer
Dezelfde Ljljana Buttler was overigens ook verantwoordelijk voor een van de vermakelijkste anekdotes uit de geschiedenis van het Gipsy Festival, want nadat ze bij haar aankomst de gereedstaande festivaldirecteur zonder die een blik waardig te keuren was voorbijgelopen, moest ze tot haar schande bekennen dat ze Siebelink had aangezien voor een zwerver. Dat Albert hierdoor niet in het minst beledigd was en er zelf het hardst om moest lachen, tekent hem als de vriendelijke, bescheiden en liefdevolle man die hij was. Zijn overlijden is niet alleen een verlies voor de Nederlandse (wereld)muzieksector, maar voor velen - waaronder ik zelf - betekent het ook het einde van een warme vriendschap.