Gisteravond bleek de Afro Latin Night op Music Meeting voor salsaliefhebbers rijk gevarieerd. Een verslag door Jaïr Tchong.
Met Timbazo en Los Que Son, Son had de Afro Latin Night van de Music Meeting dit jaar twee stevige salsa bands achter elkaar. Timbazo, de groep van de Duitse percussionist Nils Fischer, klinkt als een klok. Met de arrangementen van de eveneens Duitse pianist Marc Bischoff demonstreert Timbazo de rijkdom van de salsa: van de klassieke New Yorkse jaren zeventig variant tot de meest actuele Cubaanse timba.
Je zou het het voordeel van de diaspora kunnen noemen: ver van de bronnen is het voor musici makkelijker om het historisch overzicht te houden. Zowel Bischoff als Fischer doceren ook aan de latin afdeling van het Rotterdams Conservatorium, en in hun arrangementen hoor je die brede academische blik terug. Timbazo biedt een pleidooi voor salsa die ook de niet-geïnitieerde muziekliefhebber vermag te plezieren. Het wemelt van de verwijzingen naar klassiekers van het genre, terwijl het als geheel toch fris blijft, en ver van nostalgie.
Even later bleek in de Apollotent het orkest van César 'Pupy' Pedroso al evenzeer op dreef. De ex-Van Van-er biedt actueel klinkende salsa, die iets minder mechanisch klinkt als de vele timba bands van tegenwoordig. Zo schatplichtig als de timba beweging aan Los Van Van is valt duidelijk te horen. Pedroso gaf met enkele medleys van Los Van Van-klassiekers een niet mis te verstane boodschap af, die door de aanwezige dansers met luid enthousiasme werd begroet.
Merkwaardig verschil tussen Timbazo en Los Que Son, Son: enerzijds hoor je dat Timbazo eigenlijk een veel breder pleidooi doet voor salsa als avontuurlijke muziek. Anderzijds zijn de mannen van Pedroso dermate strak op elkaar ingespeeld, en speelt zijn groep met zoveel overrompelende klasse, dat je toch het verschil hoort tussen salsa Cubana en salsa ver van de oorsprong. Voor beiden valt veel te zeggen, en wat ze delen is een niet te vermijden groove die tot dansen dwingt.
