Voorafgaand aan het slotconcert van de Afro Latin Night om 22.30 uur in de Apollo sprak Koen Schouten in de Mixed Media Lounge met Cesar 'Pupy' Pedroso.

door Jaïr Tchong

Samen met bassist Juan Formell stond de Cubaanse pianist César 'Pupy' Pedroso aan de basis van Los Van Van, een groep waarvan het belang voor de Cubaanse muziekgeschiedenis nauwelijks te overschatten is. Formell en Pedroso zou je met recht de Lennon & McCartney van Cuba kunnen noemen.

Satire en eerbetoon
Van 1969 tot 2001 levert dit duo een eindeloze serie albums en hits, waarin het leven in Cuba wordt gedocumenteerd. In de teksten van hun dansbare nummers wordt volgens Cubakenners ook vaak verhulde sociale en politieke satire bedreven. De stijl werd songo gedoopt en geldt als voorloper van de moderne Cubaanse timba. Vorig jaar speelde Los Van Van nog hier tijdens de Music Meeting, wat toen een prachtig eerbetoon vormde aan de even daarvoor overleden Formell.

Gestaalde muzikale kaders
Kippenvel in de Mixed Media Lounge: als de halve band van Pupy het podium betreedt voor een soundcheck, is daar meteen die overweldigende en superstrakke sound. Mindere latinbands zouden er een moord voor doen. 'There is something very, very groovy in the state of Cuba'. Volgens sommige muziekschrijvers is die kwaliteit te danken het aan het marxistische muziekonderwijs. Zo makkelijk en krachtig als de trompettist soleert, ontroert diep: met aan nonchalance grenzende achteloosheid plukt hij sterren van de hemel.

Pupy verklapt zijn receptuur
Gevraagd naar de manier waarop hij zijn sound opbouwt en hoe al die dansvloerklassiekers tot stand kwamen, legt Pedroso uit dat hij de harmonische ontwikkeling altijd als uitgangspunt neemt en de blend oftewel het timbre van de blazers zorgvuldig op elkaar afstelt. Onwillekeurig denk je daarbij aan Palmieri en hoe deze Puertoricaan in New York de grenzen van de latinmuziek openbrak: je zou Pedroso eigenlijk best de Cubaanse Palmieri kunnen noemen.

Los van Los Van Van
Sinds Pedroso in 2001 uit Los Van Van stapte en zijn eigen groep Los Que Son Son begon, heeft hij de tekstuele scherpzinnigheid van zijn vroegere band weten te behouden. Gevraagd naar de vele personages die opduiken in zijn teksten, vertelt Pedroso over de verschillende typen Cubanen die hij zo portretteert.

De korte sessie wordt besloten met een tweede nummer waarin drie synchroon dansende zangers in een tamelijk modieuze outfit spelen alsof ze in een arena staan. Dát is overtuigingskracht en urgentie: zoals de kleine, bejaarde Pedroso hier zijn groovemachine weet aan te vuren, maakt alvast gretig naar het optreden van halfelf vanavond in de Apollo.