Met haar kersverse trio onthaalde actrice en zangeres Meral Polat het uitverkochte Bimhuis gisteravond op deinende, denderende, soms zachtjes wiegende en dan weer beukende grooves als verrassende omlijsting van veelal traditioneel getinte Koerdische en Turkse melodieën vol melismatische toonbuigingen en versieringen. Voor wie het nog niet wist: de succesvolle actrice (onder meer bekend van De Luizenmoeder) is ook een ge-wel-dige zangeres, die niet alleen trefzeker alle registers van weemoed weet te beroeren, maar ook vlijmscherp en loepzuiver kan uithalen of juist fluisterzacht koeren. Met gitarist/toetsenist Chris Doyle en slagwerker Frank Rosaly beschikt ze over muzikale kompanen van formaat. Vooral hun vermogen om het klein te houden en net niet helemaal voluit te gaan, hield ondanks de lengte van veel stukken de aandachtboog gespannen. Rosaly maakte indruk met een vrije solo waarbij hij in diepe concentratie ritmische grenzen verkende en verlegde. Doyle zorgde voor variatie door te wisselen tussen gitaar, piano en orgel. Fraai hoe hij op een bepaald moment de kenmerkende klank van een Turkse baglama uit zijn gitaar wist te toveren. Het gemak waarmee Polat de bühne bewoont en de zaal bespeelt, maakte het concert bovendien tot een intiem samenzijn, zeker toen ze zonder zaalversterking een traditioneel lied inzette dat door velen in de zaal meteen werd herkend en zachtjes meegezongen. Het enige zwakkere moment van de avond was eigenlijk het openingsnummer, dat voor die plek en functie te weinig afwisseling bood en bovendien Polat vocaal te weinig om handen gaf.
Klik hier voor foto's van het optreden.
