Het Amsterdamse kerkgebouw De Duif was afgelopen zaterdag afgeladen vanwege het optreden van Amira Medunjanin, regerend vorstin van de sevdah, de Bosnische liedkunst die zich nog het best laat vergelijken met de Portugese fado. Ook bij sevdah overheerst de weemoed, maar veel nummers zijn toch beduidend meer up-tempo dan we van de fado gewend zijn. Dat was in elk geval waar Amira bij dit optreden voor ‘eigen’ publiek voor gekozen had.
Begeleid door een uiterst effectief trio bestaande uit gitaar (Atilla Aksoj uit Mostar), basgitaar (Mario Rasic uit Zagreb) en accordion (Antonio Vrbicki uit Zagreb) nam de Bosnische de hele goegemeente mee op een nostalgische muzikale rondreis. De meeste liederen werden massaal meegezongen, soms fluisterzacht, dan weer uit volle borst, zeker als Amira daartoe aanspoorde. Medunjanin is niet alleen een geweldige zangeres, maar ook een aanstekelijke performer. Ontspannen kletst ze tussen de nummers door met haar publiek, daarbij voortdurend wisselend tussen Serbo-Kroatisch (mag die naam eigenlijk nog?) en Engels. Niemand wordt hier buitengesloten, al bestaat het publiek voor het overgrote deel uit ingezetenen van voormalig Joegoslavië.
Hoogtepunt van de avond waren de stukken waaraan – als onaangekondigde verrassing – werd meegewerkt door Capella Amsterdam. In uiterste concentratie keerde Amira zich bij het zingen naar het koor, om tijdens een adempauze een ondeugende blik achterwaarts naar de zaal te werpen, alsof ze wilde zeggen: ‘Is dit kicken of wat?!’ In plaats van de gebruikelijke plichtplegingen meldde Amira na ruim twee uur: ‘Ziezo, dit was het officiële einde van de voorstelling. Willen jullie nog wat?’ Alsof dat niet allang klip en klaar duidelijk was. Er volgden maar liefst drie toegiften, waarna iedereen er vrede mee leek te hebben dat het mooi was geweest.
Klik hier om foto's van het concert te bekijken.
