In Portugal was Deolinda bij het uitkomen van hun debuutalbum in 2008 al een grote publiekslieveling. Na een Womex-showcase, de Songlines Award voor beste nieuwkomer en een tournee door de VS en Canada lijkt dit kwartet uit Lissabon de wereld te gaan veroveren. Nu is er een tweede cd en een tournee door de Benelux. ‘Hey, het is officieel: dit is ons geluid, dit is Deolinda!’ Een interview.

door Elda Dorren

Tijdens hun World Sessions-tournee in 2009 vertelde zangeres en frontvrouw Ana Bacalhau in geuren en kleuren over het personage Deolinda: een romantische jonge vrouw die de wereld beziet vanaf haar vensterbank in een buitenwijk van Lissabon. Haar poëtische bevindingen werden in vindingrijke fadofusion gegoten door gitarist/componist Pedro da Silva Martins en met veel gevoel vertolkt door de band.

Nu is er de opvolger: Dois Selos e um Carimbo (Twee Postzegels en een Stempel). Ondanks de beperkingen van hun fadosound is Da Silva Martins erin geslaagd om een verfrissende, originele plaat af te leveren met een uitgesproken Deolinda-signatuur. De plaat – met iets meer popinvloeden, achtergrondkoortjes en zelfs een hint van chanson en Americana – heeft evenveel, als niet meer hitpotentie dan de debuutplaat.

De romantiek in de songteksten en personages is gebleven: zo is er onder meer een vrouw die uit jaloezie liever een gitaar zou zijn, een gitaar die dan weer liever een vrouw was; en een jonge man in de bus die zijn verdriet ziet in de ogen van een onbekende oude man. En Bacalhau’s stem – met evenveel gevoel voor theater als voorheen – is gegroeid: je hoort haar op bepaalde momenten zelfs glimlachen. De frontvrouw is ook degene die onze vragen beantwoordt, maar wel - dat wil ze gezegd hebben - namens de hele groep.

Deolinda klinkt nog steeds romantisch, zelfs melancholisch, maar meer volwassen. Wat is haar gemoedstoestand op dit moment?
‘Inderdaad, Deolinda heeft nieuwe ervaringen gehad, nieuwe plaatsen gezien, een nieuwe wereld heeft zich voor haar ogen onthuld. Omdat de liederen reflecteren wat zij heeft meegemaakt, is dit album zeker volwassener. Als band voelen we dat ons geluid is gerijpt, dat het zich nu definitief heeft gevormd.’

Hoe kwamen jullie op de naam van het album?
‘We vonden het moeilijk een titel voor dit album te vinden. Het was zelfs lastiger dan het opnemen van de hele cd! Uiteindelijk dachten we dat dit stukje uit het nummer Fado Notário de juiste toon en attitude had. Twee Postzegels en een Stempel – de manier waarop we in Portugal zaken officieel maakten voordat de computer verscheen – zegt: ‘Hey, het is officieel: dit is ons geluid, dit is Deolinda!’

Is dit – na een Womex-showcase, een Songlines Award, een Amerikaanse tournee – het moment waarop Deolinda de wereld verovert?
‘We proberen in elke hoek van de wereld een beetje Deolinda te brengen, en we staan open voor diverse invloeden die de wereld ons kan brengen. We proberen graag nieuwe dingen uit, dus al deze reizen helpen ons onze muzikale horizon te verbreden. Daarnaast geloven we dat het, door ons werk en dat van andere Portugese bands die in het buitenland spelen, voor luisteraars over de hele wereld steeds duidelijker wordt dat er ontzettend rijke en avontuurlijke Portugese muziek bestaat die verder gaat dan fado, en waarvan ze het bestaan niet kenden.’

Muzikaal gezien hebben jullie je geluid weer een beetje verbreed. Was dat een bewuste keuze?
‘Op dit album wilden we blijven werken aan de invloeden die we in onze debuutplaat hebben gebruikt, maar ook met nieuwe elementen experimenteren, andere soorten arrangementen uitproberen; eigenlijk wilden we zien tot hoever we muzikaal gezien konden gaan met ons ensemble zonder de ‘persoonlijkheid’ van onze sound te verloochenen.’

Het lijkt erop alsof jullie het patent hebben op het schrijven van alternatieve, satirische Portugese volksliederen. Vertel eens iets over het nieuwe nummer A Problemática Colocação de um Mastro.
‘Toen Pedro op een dag met dit nummer aan kwam zetten, lagen we allemaal dubbel: het is zo’n wijze observatie, zo relevant. Het gaat erover hoe we in Portugal altijd het grootste – wat dan ook – van de wereld willen hebben, zodat de wereld ziet dat we geweldig zijn en grote dingen maken. Maar als zaken niet gaan zoals we willen, en men ons op onze verantwoordelijkheid wijst, geven we de buurman de schuld.
‘In het lied komt iedereen bij elkaar om de populaire heiligen te herdenken (een traditie die we vieren in de maand juni). Iemand komt op het idee om de hoogste vlaggenmast van de wereld te bouwen. Maar de mast is zo lang dat hij tot in de hemel reikt en daar onrust veroorzaakt. De heiligen struikelen erover, vallen naar beneden en komen op aarde verhaal halen. De makers, geconfronteerd met boze heiligen, krabbelen terug en zeggen: nee, de mast was toch niet Portugees, hij is Spaans – waarmee ze met hun vinger naar de buren wijzen. Het grappigste van dit alles was dat een tijdje nadat Pedro dit nummer had geschreven, er echt een burgemeester was die de hoogste vlaggenmast van het land wilde bouwen met de grootste Portugese vlag ooit. Leuk geval van het leven dat kunst nabootst...’

Oktober-tournee
21, 20.30 uur: ‘t Paard, Den Haag
22, 20.30 uur: Espace Senghor, Brussel
23, 20.00 uur: 30CC Cultural, Leuven
26, 20.00 uur: Dudelange, Luxemburg
27, 20.30 uur: De Roma, Antwerpen
29, 20.00 uur: MC Frits, Eindhoven
30, 21.00 uur: Podium Mozaïek, Amsterdam
31, 16.00 uur: Chassé Theater, Breda

Klik hier voor de website van Deolinda. Of hier voor de MySpace-pagina van Deolinda.