Aziza Brahim gaf 27 mei 2024 een indrukwekkend concert in Het Concertgebouw. Pieter Franssen was erbij.
door Pieter Franssen (tekst en foto)
Net als haar in 2015 overleden illustere voorgangster Mariem Hassan komt de krachtig zingende Aziza Brahim uit het door Marokko bezette, betwiste gebied van het ooit door Spanje gekoloniseerde westelijke deel van de Sahara. Deze Sahrawi met een boodschap staat als vocaliste en als bespeelster van de traditionele tbal (trommel) te shinen in de kleine zaal van het Concertgebouw.
Begeleid door een drietal expressieve muzikanten, waarvan drummer Moreno en gitarist Ignaci Cusso me het meest opvielen door hun tricks en licks à la de Franse zigeuner- en flamencogitarist Thierry Robin, stort Aziza zich vol vuur op zestien tracks van haar zes albums, waarvan grofweg de helft afkomstig van haar laatste, alom bejubelde album voor Glitterbeat, Mawja (Wave).
Haar betoverende sopraanstem waaiert alle kanten uit, terwijl haar drummer uitgekiende, vooral reggae-achtige bekkenritmes bedenkt. Zijn Mediterrane ritselpercussie met brushes aait, streelt en jut ook lekker op. De gitarist speelt zijn melodische loopjes vooral in vraag en antwoordvorm, reagerend op de overrompelende zanglijnen die Aziza op het juichende publiek loslaat. Bassist Moreno ondersteunt zijn broer met verve.
Het trio schept een boeiend geluidsdecor voor Aziza s uitwaaierende, expressieve stem, waarmee ze in het titelnummer flink uithaalt. Maar ze zingt ook oorstrelend over haar dochter en over haar grote inspiratiebron: haar overgrootmoeder, de dichter- en zangeres met het geweer. Het samenspel van deze verbluffend veelzijdige muzikanten en het prima geluid van Aziza’s opvallend vrije optreden resulteren in een avond met een Spaans-Arabische funky sfeer en een impact die ons nog lang zal bijblijven.
