Rosalía - Motomami MixedWorldMusic publiceert jaarlijks de MixedWorldMusic jaarlijst, resultaat van de Top 10 lijstjes die de redacteuren van MixedWorldMusic opstelden. In afzonderlijke artikelen hebben een aantal redacteuren de toelichtingen, terugblikken en vooruitzichten gepubliceerd.
Klik hier voor alle MixedWorldMusic jaarlijsten van 2022
inclusief een Spotify-playlist.
In deze aflevering van de serie komt Erk Willemsen aan het woord, met zijn Top 10, terugblik op 2022 en vooruitblik op 2023.
Erk Willemsen
1. Rosalía - Motomami
2. Leyla McCalla - Breaking the Thermometer
3. Rocío Márquez & Bronquio - Tercer Cielo
4. Stromae - Multitude
5. Steven Brezet - World Traveler
6. Avalanche Kaito - Avalanche Kaito
7. Angelique Kidjo & Ibrahim Malouf - Queen of Sheba
8. Under The Surface - Miin Triuwa
9. Arifa - Danubian Voyage
10. Abdullah Ibrahim - Solotude
Jaarlijks is het voor mij zowel een kwelling als een genot om de Top 10 samen te stellen van de tien beste albums van het jaar. Want wat zijn de criteria die je jezelf oplegt? Zijn het de albums die je het meeste beluisterd hebt? Wil je naar voren brengen welke albums het meest bijzonder zijn, vernieuwend, verrassend, terwijl je er misschien niet eens zo vaak naar geluisterd hebt? Het nieuwe album van Youssou N’Dour, Mbalax, vond ik best goed, maar ja, het is wel een platgetreden pad dat hij bewandelt. Maar is dat dan niet geoorloofd? Wat als ik het nou gewoon mooi vind?
En dan de eeuwige vraag: wanneer valt iets onder de term ‘world music’? Want als je mij vraagt wat de beste albums van 2022 waren zou ik daar ook Mark Guiliana’s The Sound of Listening en This Is Love van M Ft. M bij noemen. De term 'world music' is bovendien eigenlijk al gecancelled door de podium- en festivalmarketeers die vrezen dat er niemand komt als je hem gebruikt (en dat is helaas terecht…). Voor mij is het simpel: het is muziek uit alle windstreken, exclusief pop/rock, jazz en klassiek, tenzij de muziek uit die drie containergenres sterk beïnvloed is door muziek uit alle windstreken :-). Nou ja, simpel…
Ik heb besloten mijn lijst samen te stellen uit een doorsnede van alle argumenten. Ik licht er een paar uit. Meest gedraaid volgens mijn Spotify Wrapped 2022 lijst: Stromae's Multitude; briljante plaat natuurlijk (check ook op Youtube zijn Tiny Desk Concert bij NPR). Meest bijzonder: Rosalía's Motomami. Mijn zwak voor flamenco speelt daarin ook mee, net zoals bij Rocío Márquez & Bronquio's Tercer Cielo, ook al zo’n vernieuwend album.
Ongelofelijke bewondering heb ik voor de Rotterdamse percussionist Steven Brezet, die tijdens de pandemie op eigen houtje een latinalbum uitbracht op hoog internationaal niveau, World Traveler, gereleased door het New Yorkse label Circle 9.
En dan nog het probleem welk album nummer 1 in mijn lijst te maken? In dit geval is mijn keuze bepaald door een mengeling van bewondering, opwinding en ontroering. Rosalía is voor mij dé artiest van de laatste vijf jaar. Tegen al mijn verwachtingen in kwam ze in 2022 met dat briljante album Motomami. Na het briljante El Mal Querer uit 2018 brak ze door, kreeg succes in de VS, geraakte daar in de hiphop- en reggaetonscene en verwachtte je dat het succes haar zou opslokken. Niets van dat alles. Ze sloot zich op in de studio en kwam met een weergaloos album waarin ze honderd procent zichzelf blijft. Ze weet invloeden uit alle worldstijlen te verweven in hippe producties. Ze gebruikt haar stem in de minimalistische miniatuurtjes op een manier die refereert aan zowel rap als flamenco. Zelfs het gebruik van autotune is smaakvol bij haar. Ze won onlangs vier Latin Grammy’s met Motomami en zal ongetwijfeld in februari een ‘echte’ Grammy daaraan toevoegen.
Saoko is een van de singles van Motomami, hier live in L.A. (slechte opnamen, maar geeft een idee):
In leuk contrast met de sessie die ze in Amsterdam deed op de Flamenco Biënnale 2017, toen nog onbekend:
