De zangeres uit de flamencowijk Triana van Sevilla kwam tot wasdom als onderdeel van Mario Maya’s spektakel Amargo, gebaseerd op een spectaculaire choreografie en de gedichten van Federico García Lorca. Ze was toen zestien jaar. Daarna zong ze De Falla’s meesterwerk El Amor Brujo, en de stukken Epitafio en Nadie van Mauricio Sotelo. Gedreven door haar rusteloze artistieke persoonlijkheid nam Fernández sindsdien de meest uiteenlopende klussen aan.

Uiteenlopende invloeden
Vanaf dat moment werd de zangeres door grootheden uit andere muzikale sectoren als violist Yehudi Menuhin, zangeres Miriam Makeba en de Israëlische vocaliste Noa gevraagd om met hen te werken. Ze maakte de show Almadia, met de Marokkaanse gemeenschap van Sevilla, en werkte met de Franse jazzmuzikant Jean Marc Padovani. Op flamencogebied leverde ze een bijdrage aan de plaat Potro de Rabia y Miel van de grote Camarón de la Isla, cd’s als Los Gitanos Cantan a Lorca en Oratorio por Ceferino, en was ze gastsolist bij het Spaans Nationaal Ballet. Ze werkte met Paco de Lucía, Javier Colina, Carmen Linares, en speelde voor de Spaanse koning.

Latin Grammy
Sinds haar titelloze debuutplaat uit 2001, waarin ze met onder anderen pianist Dorantes, de Puerto Ricaanse trompettist Jerry González en Javier Limón al die invloeden bijeenbracht, staat ze van Parijs tot in Chicago en New York op de bühne.
In 2007 verscheen haar tweede cd, Recuerdos, onder de muzikale leiding van José Antonio Rodríguez, die meteen vier prijzen in de wacht sleepte en werd genomineerd voor een Latin Grammy. De plaat was geïnspireerd door haar grootmoeder Salud, en gaat terug naar de pure flamenco, zonder de externe invloeden te vergeten. Dorantes tekent weer voor de pianopartijen.
Concerten op festivals in Egypte, Italië, Marokko en Mexico volgen. In 2009 won Fernández de Al Andalus-prijs, en ontving ze, als piek op haar werk, van de Flamenco Biënnale van Sevilla de prestigieuze prijs El Giraldillo. Nu is ze met haar groep op tournee in de Benelux.