De bedenkers van Criss Cross, een splinternieuw festival voor grenzeloze muziek, gaven met hun eerste editie meteen een mission statement af: toegankelijke en eigentijdse rootsmuziek van overal maar zeker ook uit de buurt, en bovendien actieve betrokkenheid van het publiek als integraal onderdeel van de programmering. De aftrap vond gisteren plaats in Podium Hogewoerd vlak bij Utrecht. Ton Maas nam er voor Mixed een kijkje.

door Ton Maas (tekst en foto's)

Bij aankomst in een opvallend groen gedeelte van Leidsche Rijn, de splinternieuwe satelliet van Utrecht, kijk je toch enigszins verbaasd op als zich de contouren aftekenen van iets wat weinig anders kan zijn dan een kasteel. En geen kleintje ook. Het is wel een ongewoon strak en modern kasteel, maar de signatuur - met kantelen en torens - is onmiskenmaar. Castellum, want zo heet het complex, is verrezen op de plek waar archeologen de resten van een Romeinse legerplaats vonden en herbergt een museum, een educatieve boerderij en een theaterzaal: Podium Hogewoerd

Publiek op het podium
Vanaf twee uur 's middags kon het publiek daar terecht voor een drietal workshops: Braziliaanse percussie onder leiding van Alaor Soares, Braziliaanse zang met Lilian Vieira en Oriental Dance Moves, verzorgd door danseres Yazila. Deelname aan de workshops leverde bovendien een 'ticket' op om tijdens het concertprogramma 's avonds het podium te mogen delen met de artiesten die de workshops begeleidden. Het was verrassend hoe overtuigend het Braziliaanse idioom bij de aftrap om half acht werd vertolkt door een groep muzikanten van wie er velen tot enkele uren eerder nog nooit actief bij betrokken waren geweest.

Tegenvallende opkomst ondanks klapstuk
Ook de oosterse dansmoves, met naast eigentijdse bewegingen veel elementen uit de buikdans, leverde later op de avond een fraai optreden op, waarbij een aantal workshopdeelnemers de drie danseressen van de groep van Yazila opvallend synchroon volgden door een toch niet bepaald simpele choreografie. Zij vormden daarmee de opmaat tot het beoogde klapstuk van de avond, een concert van de inmiddels zeer populaire Turkse zangeres Gaye Su Akyol en haar band. Met haar psychedelisch getinte retro-roots-pop is Akyol inmiddels internationaal doorgebroken. Alleen al daarom had je bij dit evenement heel wat meer publiek verwacht dan de amper honderd aanwezigen bij haar optreden. Opmerkelijk weinig landgenoten ook - het publiek van deze eerste editie was weliswaar gemengd qua leeftijd, maar overwegend wit.

Toch nog voetjes van de vloer
Ondanks het enthousiasme waarmee de optredende artiesten het publiek in beweging probeerden te krijgen, lukte dat tot laat in de avond maar mondjesmaat. De Utrechtse formatie ISRI warmde de zaal zeker op, maar kreeg uiteindelijk niet heel veel voetjes van de vloer. Bij Akyol zorgde de uitgekiende visuele presentatie voor veel digitale belangstelling in de vorm van opgestoken smartphones, maar ook zij werd meer bekeken en beluisterd dan toegedanst. De omslag viel samen met de opkomst van de Rotterdamse Kaapvierdianen van Tabanka. Toen was er echt geen ontkomen meer aan en deinde de dansvloer - letterlijk - mee met de hossende menigte.

Successen en tegenvallers
Afgezien van de matige opkomst - het was natuurlijk ook pas de eerste keer - kunnen de organisatoren tevreden zijn met wat ze hebben neergezet. Het publiek dat ze wisten te trekken, was in elk geval jonger dan wat we meestal aantreffen bij wereldmuziekevenementen (althans als die niet gratis zijn) en dat alleen al maakt het tot een succes. Ook de locatie heeft potentie, maar het is de vraag of de ligging wel gunstig is voor deze programmering. Castellum beschikt naast de zaal ook over een grote binnentuin, zodat ook optredens in de open lucht mogelijk zijn. Ik hoop maar dat er niks mis is met de constructie van het gebouw, want een vloer die al merkbaar meebeweegt als er amper honderd man op staat te dansen, 'voelt' toch niet echt lekker. Het hinderlijkst was uiteindelijk de matige geluidskwaliteit. Bij het optreden van ISRI moest een van de zangmicrofoons tijdens het concert nog worden aangezet en bleef de accordeonist vrijwel onhoorbaar. Je mag toch aannemen dat het bij een nieuw gebouwde theaterzaal wel goed zit met de akoestiek en dat het probleem dus vooral de geluidstechniek betrof. En die is uiteindelijk altijd voor verbetering vatbaar. Laten we hopen dat dit sympathieke initiatief de kans krijgt zich te ontwikkelen en door te groeien!