Onlangs publiceerden we elders op MixedWorldMusic.com de Top 10 lijstjes van 2017 volgens onze redacteuren. Het album met de geweldige titel At Least Wave Your Handkerchief at Me van het Albanese Saz’iso werd gekozen tot album van het jaar.

Meer dan ooit weken de individuele lijstjes van elkaar af. Zoveel zielen, zoveel smaken, maar ook zoveel mooi aanbod in 2017.

De redacteuren gaven ook toelichtingen op hun lijstjes en hebben daarbij vermeld welk concert of festival ze het beste van 2017 vonden, welk boek het meeste opviel, en wat hun verwachting of hoop voor 2018 is.

In een korte reeks artikelen tussen Kerst en Oud & Nieuw publiceren we die mijmeringen. Inclusief natuurlijk mooie audio- en videofootage!

Alle Top 10 lijstjes van 2017 kun je elders op MixedWorld Music vinden. 
Klik hier.

In deze vierde aflevering van 'Het jaar 2017 in MixedWorldMusic perspectief' komen Francis de Souza en Bram Posthumus aan het woord.

Francis de Souza

Elders op MixedWorldMusic is het Top 10 lijstje van Francis de Souza al gepubliceerd. Hierbij nog eens ter herinnering:

1. Akwaba Abidjan: Afrofunk in 1970's Ivory Coast
2. Meridian Brothers - Donde Estas Maria?
3. Chalo Correia - Akua Musseque
4. Calabar-Itu Road: Groovy Sounds from South Eastern Nigeria (1972-1982)
5. Togo Soul 70
6. Sweet as Broken Dates: Lost Somali Tapes from the Horn of Africa
7. Saigon Supersound: 1965-1975
8. Trio Da Kali & Kronos Quartet - Ladilikan
9. Synthesise the Soul: Astro-Atlantic Hypnotica from the Cape Verde Islands 1973-1988
10. Gaye Su Akyol - Hologram Imparatorlugu

Francis de Souza: 'Hieruit volgt, beste heruitgave: Akwaba Abidjan: Afrofunk in 1970's Ivory Coast

Het beste world festival in NL en B blijft toch de Music Meeting.

Het beste world concert, mmh, da’s moeilijk. Het zijn er meerdere die onmogelijk te vergelijken zijn. Allereerst die van de fantastische Colombiaanse groep Romperayo in Paradiso. Muzikale virtuositeit, humor en dansbaarheid ineen. Een feestje voor oor, oog en voeten. Hetzelfde geldt voor de ‘broederbands’ Los Pirañas op de Music Meeting en Meridian Brothers in Ekko.
Of Jambinai, die in 013 in Tilburg en tijdens Le Guess Who? in De Helling het publiek hypnotiseerden met hun noisy vorm van postrock, Korean style.

Van een geheel andere orde was het optreden van Toko Telo op Welcome To The Village, 5 dagen na het overlijden van Regis Gizavo. Wat een intensiteit! Hun allereerste concert als duo na het heengaan van hun vriend. Het verdriet werd gesublimeerd tot een waardig en o zo indrukwekkend concert. Eerlijk, open, recht uit het hart. En wat een prachtige wisselwerking met het publiek, die het duo extra kracht gaf. Weer kippenvel!

Bram Posthumus

Elders op MixedWorldMusic is het Top 10 lijstje van Bram Posthumus al gepubliceerd. Hierbij nog eens ter herinnering:

1. Kondi Band - Salone
2. L'Architecte de la pensée - Rude Boy
3. Trio Da Kali & Kronos Quartet - Ldilikan 
4. Oumou Sangaré - Mogoya 
5. Tamikrest - Kidal
6. Lula Pena - Archivo Pittoresco
7. Namibian Tales – Kalahari Encounters
8. Aurelio - Durandi 
9. Bonga - Recado de fora 
10. L'Orchestre Poly-Ritmo de Cotonou - Madjavalao

Beste festival
Bram Posthumus: 'Afrika Festival Hertme, andermaal. Het blijft de leukste van het stel. Met een zware Malinese inbreng dit jaar, maar sinds wanneer is dat een probleem? Zeker niet als je het voor elkaar krijgt om én Rokia Traoré én Oumou Sangaré in hetzelfde programma te krijgen... Sfeer als vanouds, het geluid stond ditmaal erg goed (het is wel eens te hard geweest, wat niet nodig is) en de muziek vaak weer verrassend, zoals de exclusieve Blast from the Past uit Senegal die we mochten begroeten: Dieuf Dieul de Thiès (de stad ligt 70 kilometer ten oosten van Dakar en is een aangenaam rustige plek). Absoluut hoogtepunt, net zoals bij Womex een maand of acht eerder: Trio Da Kali. Malinese magie met een moderne aankleding. Prachtig.

Beste concert
Omdat ik niet zo heel veel concerten in Nederland zie neem ik je even mee naar een gewone buurt in de Burkinese hoofdstad Ouagadougou waar de immer hyperactieve George Kaboré zijn Institut Burkinabè heeft opgericht. Grote open ruimte, met bar, restaurant, expositieruimte en een toneel in de openlucht. Kan makkelijk; het regent hier maar drie maanden per jaar.
Bas. Drums. Gitaar. Klavier. Hoor ik daar nu bijna Deep Purple van het podium knallen? Het stampt in ieder geval wel. Dan loopt er een jonge slungel met korte dreadlocks het podium op en begint teksten naar het publiek te slingeren. Over goudmijnen die het boerenland vergiftigen. Over machtsmisbruik. Over een sloeber in een bar. Over zijn leven in de literatuur en de muziek. Ali Dueslik Ouédraogo heet deze powerdichter, maar hij heeft een betere naam voor zichzelf verzonnen, zoals hij graag uitlegt. 'We zijn alleen in naam onafhankelijk', zegt hij, 'maar onze echte bevrijding moet nog beginnen.' En die begint, waar anders, dan in je eigen hoofd. Vandaar zijn artiestennaam: L'Architecte de la pensée.

Het is niet alleen maar rock trouwens - ook reggae en ballade-achtige stukken komen langs.

Meestbelovende artiest
Ha! Deed ik vorig jaar aan schaamteloze promotie van mijn eigen boek over Guinée (Masks, Music and Minerals heet het - nu doe ik het weer) is het dit jaar de beurt aan mijn wederhelft Rasma Traoré. Begonnen met zingen, gitaar spelen en liedjes schrijven in de fijne stad Bobo-Dioulasso, geboorteplaats van Cheikh Lô - wisten jullie dat? -, ook thuishaven van de veel te vroeg overleden Victor Démé. Debuut-cd vervolgens opgenomen in Ouagadougou bij de grote tovenaar Éliezer Oubda onder de titel Fille du Ghetto. En nu voornemens om vanuit Bamako de rest van de wereld te veroveren. Voorproefje? Oké dan.

Verwachting/Hoop voor 2017
Dat we een halt gaan toeroepen aan dat gestoorde populisme dat op steeds meer plaatsen in de wereld zijn vervelende kop laat zien - tot in Liberia toe kan ik je vertellen, want ik was daar in oktober om de presidentsverkiezingen te verslaan. (trouwens, wie opzwepende verkiezingscampagnemuziek wil horen moet naar Liberia...)
Het is een vicieuze cirkel: het voedt angst en wordt gevoed door angst. En voedt een Europese politiek die er voor zorgt dat Afrikanen op een Libische slavenmarkt terecht komen. Libië: een land dat door twee Europese en een Amerikaanse leider werd verwoest. Hoeveel potentiële wereldmuzikanten worden daar voor een paar honderd euro van de hand gedaan? Fort Europa voedt dat soort beleid en laat zich leiden door angst overvleugeld te worden door de angstflank van de politiek: Wilders in Nederland, Le Pen in Frankrijk, Farage in Engeland en zo verder.

Niemand is een eiland, schreef de Britse dichter William Blake ooit.

Daarom bestaan wij. Daarom bestaat kunst, daarom bestaat de muziek waar we van houden. Je wordt gevormd door wie je tegenkomt. De angstzaaiers en andere slappelingen die onze ontmoetingen willen ontmoedigen stelen een deel van onze menselijkheid. Zo simpel ligt dat.

Hoe je die lelijke geest weer terug in de fles krijgt? Zoals zovelen bijt ik mijn tanden stuk op die kwestie. Maar ik denk wel dat de muziek waar we ons halsstarrig gepassioneerd mee blijven bezig houden wel helpt. Doorgaan dus, ook in 2018. Groet uit Bamako. Waar de stroom net even uitviel. En nu weer terug is. Muziek!

Klik hier voor de andere delen in deze serie 
'Het jaar 2017 in MixedWorldMusic perspectief'