Place Verte met links de voormalige kerk
De entree
De tijdelijke bar op Place Verte
Aurélie Charneux en haar groep
nog eentje erbij
The Folk Messengers
Simone Bottasso
Anthony Jambon
Camille Passeri
Kayhan Kalhor & Erdal Erzincan
Erdal Erzincan
Kayhan Kalhor
Didier Laloy & Kathy Adam met 'orkest'
Didier Laloy in een theatraal moment

Reportage uit Huy 20ste editie Festival d'Art zaterdag 26 augustus, 2017

Het Festival d'Art in het Belgische Huy (Hoei) beleefde dit jaar zijn twintigste editie. Naast acts uit eigen land waren er optredens door onder meer het Italiaans-Franse trio The Folk Messengers en door Kayhan Kalhor uit Iran samen met de Turkse baglamaspeler Erdal Erzincan. Ton Maas was namens MixedWorldMusic van de partij en doet verslag.


door Ton Maas (tekst en foto's)

Onder de stoom van Tihange, de centrale die de regio wellicht ooit nog een stralende toekomst zal bezorgen, ligt halverwege tussen Luik en Namen het provinciestadje Huy. Het middeleeuwse centrum herbergt sinds enkele jaren een festival in de categorie 'klein maar fijn'. Aan het Place Verte in het hart van de oude stad bevindt zich Espace Saint-Mengold. een voormalige kerk die tegenwoordig vooral als expositieruimte wordt gebruikt. Anders dan de meeste kerken heeft de ruimte een probleemloze akoestiek, waardoor zelfs elektrisch versterkte muziek verrassend goed klinkt.

Ambitieuze programmering
Huy mag dan een relatief onbeduidende provinciestad zijn, de programmering van het jaarlijkse festival is beslist ambitieus. Natuurlijk is er veel talent uit eigen land te bewonderen, maar in het geval van België hoeft dat geen probleem te zijn. De neofolkrage die er bijna twintig jaar geleden werd ontketend door Ambrozijn en anderen in Gent, heeft een vloedgolf aan talent opgeleverd die in allerlei richtingen is uitgewaaierd: van zwierige balfolk tot verfijnde kamermuziek en spannende dialogen met andere genres als jazz, pop en Afrikaanse traditie.

Ode aan oermoeder Lucy
Maar ook qua binnenlands programma-aanbod wordt in Huy gezocht naar avontuur. Het Vlaamse kwartet MandolinMan is een nieuwe ster aan het firmanent en het project Lucy Memorosa van Aurélie Charneux is zelfs wat je noemt heet van de naald. Deze klarinettiste (bekend van de groep Klezmic Circus) schreef muziek en teksten voor een ensemble met als bezetting drie vocalisten (een zingend, twee sprekend), klarinet, cello en percussie. De grotendeels gesproken teksten, waarin Lucy in alle toonaarden wordt geloofd en geprezen - zelfs in de gedaante van 'Lucy dans le ciel avec des diamants' - en waarin hilarische absurditeiten passeren zoals een mammoet die besluit siësta te houden, worden op suggestieve wijze omlijst door de klarinetten (soms zelfs twee tegelijk!) van Charneux, de virtuoos bespeelde cello van Marine Horbaczewski en het veelkleurige slagwerk van Stephan Pougin, terwijl Mélodie Moureau de vaak woordloze zang voor haar rekening nam. De ernstige toon van de muziek contrasteerde fraai met de soms ronduit guitige woordspelingen in de tekst.

Boodschappers overtreffen verwachtingen
De eerste van de drie avonden die ik bijwoonde, werd afgesloten door het Italiaans-Franse trio The Folk Messengers. Terkharmonicaspeler Simone Bottasso is in Nederland geen onbekende meer, aangezien hij enkele jaren in Rotterdam compositie studeerde aan Codarts. Hij is er met regelmaat te zien met de groep Voodrish en het duo Neighbours, maar ik zag hem niet eerder in deze combinatie. Alleen al vanwege hun cd One for All waren mijn verwachtingen voor dit optreden hoog gespannen. En na anderhalf uur opgetogen meewiegen op het puntje van mijn stoel kan ik niet anders zeggen dan dat ze alsnog ruimschoots werden overtroffen. Niet alleen vanwege virtuositeit in drievoud, maar vooral door de enerverende interactie tussen drie muzikanten die volkomen aan elkaar gewaagd zijn en elkaar steeds ruimte geven in plaats van ruimte te nemen. Sensationeel!

Hetzelfde maar dan anders
Verrassend genoeg haalden Kayhan Kalhor en Erdal Erzincan de volgende avond hetzelfde 'kunstje' uit. Nou ja, niet letterlijk hetzelfde natuurlijk, maar ook zij wisten anderhalf uur lang te betoveren met een ononderbroken muzikale dialoog die voelde als een spontane improvisatie en bovendien als één enkel stuk, aangezien de mannen na omzwervingen steeds weer uitkwamen bij een motief dat ondanks telkens nieuwe vervoegingen meteen herkenbaar was. Ook hier een fraai contrast tussen de flegmatieke Turk, die roerloos in kleermakerszit bleef, en de flamboyante Iraniër die rusteloos heen en weer bewoog terwijl hij in heftige passages als een bezetene tekeer ging met strijkstok of blote handen. Genadeloos spervuur afgewisseld met stille, onpeilbaar diepe wateren. Afgaande op de ontlading na afloop had het concert iedereen in de zaal tot in de ziel getroffen.

Thuiswedstrijd
De laatste avond van Festival d'Art zorgde evenwel voor gemengde gevoelens. De première van Belem & The Mekanics, het nieuwste geesteskind van trekharmonicaspecialist en componist Didier Laloy, trok in elk geval veel publiek. De voorstelling was zelfs tweemaal achtereen uitverkocht. Hoezeer Laloy en zijn muzikale partner Kathy Adam tot de eigen kring behoren, bleek al meteen uit het feit dat bij de introductie werd volstaan met voornamen. De bereidheid van het publiek om het project in de armen te sluiten, was al bij aanvang voelbaar.

Gedemonteerd draaiorgel
Dat Laloy behalve een virtuoos bespeler van de trekharmonica ook een begenadigd componist en bovendien een aanstekelijk performer is, staat al jaren als een paal boven water. Na succesvolle albums met zijn trio S-Tres en het schitterende Noir-S brak hij wereldwijd door met Adam aan zijn zijde. Hun album Belem scoorde hoog op menig jaarlijstje. Droogkomische tussendoortjes met het publiek en slow-motion dansmoves zijn vaste waarden van zijn optredens en zorgen voor een prettig contrast met de soms indringende emotionaliteit van zijn composities. Theatrale elementen zijn hem weliswaar niet vreemd, maar deze nieuwe voorstelling is wel heel erg uitgekiend op maximaal effect. Het mechanische orkest dat het duo begeleidt - een creatie van de Belgische avantgardist Walter Hus - lijkt nog het meest op een reusachtig draaiorgel dat in gedemonteerde vorm op het podium staat opgesteld. En het pijnlijke is: het klinkt ook zo. Vooral het ietwat lompe slagwerk en de dominantie van typische orgelpijpklanken onderstrepen de gelijkenis.

Tekort aan spontaniteit
Hoewel alle ingrediënten aanwezig waren om de voorstelling tot een succes te maken, was het juist de evidente afwezigheid van spontaniteit die Laloy parten speelde. Pas toen het tweetal ter onderbreking een geheel onversterkt stuk speelde zonder orkestbegeleiding, leek iets van de glans en lading van eerdere optredens terug te keren. Dat het publiek dat ook wel door had, bleek aan het eind. Er werd hard en langdurig geklapt, maar een staande ovatie, zoals eerder bij The Folk Messengers en bij Kalhor en Erzincan, zat er toch niet in.

Klein maar fijn
Maar twee absolute piekervaringen in drie avonden is voorwaar geen slechte score! En zeker als je bedenkt dat dit een kleinschalig evenement is met beperkte middelen, is het een knappe prestatie. Een festival om in de gaten te houden!


meer nieuws
Betoverende samenzang in de Amstelkerk
maandag 11 maart, 2024
Soloconcert van Nani Vazana in de Roode Bioscoop
zondag 10 maart, 2024
Plus de Transglobal World Music Chart Top-40
vrijdag 1 maart, 2024
Uitverkochte Cloud Nine zaal op stelten gezet
maandag 19 februari, 2024
In Amsterdam, Utrecht en Den Haag tussen 8 maart en 22 juni 2024
woensdag 14 februari, 2024
Daverend optreden bij De X
maandag 12 februari, 2024
Tref begeleidt balfolk in De Omval
dinsdag 6 februari, 2024
Plus de Transglobal World Music Chart Top-40
donderdag 1 februari, 2024
Een persoonlijke impressie
maandag 29 januari, 2024
Monica Akihary met Boi Akih op Jazz Podium Hot House in Leiden
zaterdag 27 januari, 2024