Op vrijdag 20 februari deden de mannen van de Antwerpse formatie El Juntacadaveres Den Haag aan om hun nieuwe cd Twists and Turns aan den volke te presenteren. Hun muziek is een pastiche waarin de Argentijnse tango de boventoon voert, maar nooit zonder een gezonde dosis hiphop, rock en andere ingrediënten, waaronder cumbia en flamenco. Zelfs de Turkse tango van weleer krijgt een opfrisbeurt. Ton Maas was er voor MixedWorldMusic bij en doet verslag. En mocht dit artikel uw interesse aanwakkeren: de band treedt 19 maart op in De Roma te Antwerpen.

door Ton Maas (tekst en foto's)

Van de vijf autochtone Belgen die deel uitmaken van de Antwerpse tango-plus-formatie El Juntacadaveres werd er vrijdagavond tijdens de toegift in Den Haag slechts één als zodanig aangemerkt. Maar dat was dan ook niemand minder dan Kris Strybos, de man die al in 1984 aan de wieg stond van de Belgische hiphopscene. Basgitarist Michel Spiessens bleek plotseling een Amerikaan uit het zuiden van de VS, drummer Luc Bas kreeg Rio de Janeiro als geboorteplaats toebedeeld, gitarist Onan van de Weyer kwam zogenaamd uit Oostenrijk en ‘ruziede’ met bandleider Enrique Noviello (de enige Argentijn in het gezelschap) over de juiste uitspraak van zijn gefingeerde achternaam, terwijl bandoneónspeler Patrick van Keirsbilck een geboren Porteño (inwoner van Buenos Aires) zou zijn. In feite is pianist Domingo de Jesus López Díaz uit Mexico het enige andere allochtone bandlid.

Knipoog
Alles aan El Juntacadaveres gaat gepaard met een knipoog, behalve dan het vakmanschap en de sprankelende muzikaliteit. Alleen al om die reden is het een raadsel waarom hun spetterende debuutalbum De Platino in Songlines niet verder kwam dan een povere twee sterren, en fRoots de plaat zelfs niet wilde recenseren. Natuurlijk is het zo dat anabole studioproducties als deze niet wat je noemt bon ton zijn in wereldmuziekland, maar de ironie achter de spierballensound van deze zelfverklaarde lijkenpikkers lijkt me toch niet gemakkelijk over het hoofd te zien.

Festivalvoer
In Korzo maakten de mannen bovendien klip en klaar duidelijk dat ze voor die sound helemaal geen studio nodig hebben. Strakke beats met pompende baslijnen, venijnig gitaarspel in dialoog met klaviergeklater, en staccato hijgende bandoneóns, plus het uiterst effectieve contrast tussen de met Argentijnse passie aangevuurde zang van Noviello en de onderkoeld viriele raps van Strybos – dat alles uitgevoerd met de akelige precisie van een aanvalsplan – maken het optreden van El Juntacadaveres tot een feestje om je bij te verkneukelen. Festivalvoer bij uitstek, wat mij betreft.

Licht en duister
De enige smet op de voorstelling was de onnavolgbaar wisselvallige toneelbelichting, die zelden de juiste actie in het zonnetje zette. Achteraf bleek dat de zorgvuldig voorbereide lichtshow met 3D-projecties het wegens computerfalen had laten afweten. Voor wie de voorstelling nog een keer wil zien zoals die bedoeld is: op 19 maart staat El Juntacadaveres in De Roma in Antwerpen.

Concert
do 19 maart: De Roma, Antwerpen