Vier jaar geleden zetten flamencozangeres Rosario 'La Tremendita' en de Iraanse stervocalist Mohammad Motamedi het Bimhuis in vuur en vlam tijdens de derde Flamenco Biënnale. Wat bedoeld was als eenmalige gebeurtenis werd dankzij dat succes het startpunt van een internationale tournee. Na vier jaar keert het duo met zijn begeleiders terug naar Amsterdam, dit keer in de grote zaal van het Muziekgebouw aan 't IJ. Om het geheugen op te frissen volgen hier enkele alinea's uit de recensie die Ton Maas in 2011 schreef voor de Volkskrant.

door Ton Maas (tekst en foto's)

'Festivals die zelf nieuwe combinaties bedenken van contrasterende muzikale tradities, het blijft een hachelijke onderneming. Gelukkig mocht flamencozangeres Rosario ‘La Tremendita’ haar eigen keuze maken uit een voorselectie van klassieke Perzische vocalisten. Het werd de relatief jonge zanger Mohammad Motamedi (32), die speciaal voor de derde Flamencobiënnale overkwam uit Iran om een muzikale dialoog aan te gaan met de pas zesentwintigjarige flamencosensatie uit Sevilla.'

Toppen van de extase
'De ontmoeting leverde een enerverende avond in het Amsterdamse Bimhuis op. Ondanks de raakvlakken tussen beide tradities zijn er wezenlijke verschillen die op papier nauwelijks overbrugbaar lijken. Zo komt men in de flamenco qua emotionele intensiteit het liefst meteen ter zake, terwijl het in Iran een sport lijkt om zo veel mogelijk omtrekkende bewegingen te maken alvorens de toppen van de extase te bereiken. Bovendien staan de tradities qua klankideaal ver uiteen. In Spanje lijkt de duende te worden afgemeten aan het aantal rafels op de stembanden, terwijl het er bij de klassieke Iraanse zang juist om gaat de stem zo lenig en soepel mogelijk door de registers te laten glijden. Schuurpapier versus paling in het groen.'

Tahrir
'Slechts eenmaal, aan het begin van de voorstelling, legde Motamedi het kringelende pad van verstilling naar extase zonder afsnijdingen af; daarna pareerde hij de vocale razernij van La Tremendita in een soort vraag- en antwoordsequentie met indrukwekkende staaltjes tahrir (virtuoze vocale versierkunst in de hoogste stemregisters). Toen na een uur de jubelende stemmen van Mohammad en Rosario eindelijk door elkaar heen kringelden, bereikte de opwinding in het bomvolle Bimhuis zo’n climax dat er verwarring ontstond over het verdere verloop van de avond. Een aanhoudende staande ovatie met voetgestamp en geroep om meer noopte festivaldirecteur Ernestina van de Noort het podium op te snellen om aan te geven dat dit pas de pauze was.' (bron: de Volkskrant van 20 januari 2011)

30 januari - Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam

Vorige zomer zag ik de voorstelling opnieuw tijdens het festival Glatt und Verkehrt in Krems a/d Donau en maakte voor MixedWorldMusic dit verslag.