Tijdens het concert ter gelegenheid van de uitreiking van de Boy Edgar Prijs aan zangeres Monica Akihary trad Boi Akih eerder deze maand in het Bimhuis aan in maar liefst vijf verschillende bezettingen. Zaterdagavond bleken ze nóg meer smaken in huis te hebben: samen met koraspeler Sekou Dioubate en altivioliste Saskia Meijs begaven ze zich op het gladde ijs van de westerse klassieke muziek met een eigenzinnige interpretatie van Händel’s Messiah.

door Ton Maas (tekst en foto’s)

De combinatie van sierlijk tokkelwerk uit Niels Brouwers klassieke gitaar en statige streken op de altviool van Saskia Meijs klonk in eerste instantie eigenlijk best vertrouwd, maar toen Akihary een woordloze melodielijn inzette, was meteen duidelijk dat er vrijzinning zou worden omgesprongen met de partituur. Tijdens het inleidende interview door gastheer Stan Rijven had Monica al verteld dat de keuze voor een werk van Händel mede was ingegeven doordat die uitvoerende musici veel ruimte voor eigen interpretatie gaf en soms zelfs componeerde met specifieke uitvoerenden op het oog.

Overtuigend ensemblespel
De kora (West-Afrikaanse harpluit) met zijn twinkelende klank bleek een minder vreemde eend in de bijt dan je zou verwachten en deed regelmatig denken aan een spinet of klavecimbel. Met slechts drie instrumenten werd een overtuigend ensemblegeluid neergezet waarmee de oude meester beslist in zijn sas was geweest als hij het had kunnen meemaken.

Injectie met Afrikaanse swing
Indachtig het feit dat het hier één enkele, aaneengesloten compositie betrof, zag het publiek in eerste instantie braaf af van applaudiseren tussendoor, maar dat veranderde toen Dioubate wat swingende Afrikaanse polyritmiek injecteerde in de kenmerkende cadans van de barokmuziek. Het spontane open doekje werd door Akihary met een brede glimlach in ontvangst genomen.

Ruimte voor improvisatie
Wie dacht dat daarmee de grens van de vrijpostigheid was bereikt, zat ernaast, want enkele passages later werd de interpretatieruimte zelfs zodanig opgerekt dat er volkomen vrij geïmproviseerd kon worden, waarbij Akihary – zoals ze in andere situaties wel vaker doet – een complete volière aan haar keel liet ontsnappen. Voor Brouwer mag vrije impro dan vertrouwd terrein zijn, het was aanstekelijk om te zien hoe ook Meijs ondanks haar klassieke achtergrond de trossen los gooide.

Soepel vingerwerk en sonoor timbre
Wat voor de aanwezige liefhebbers van klassieke muziek waarschijnlijk een openbaring was, zal de aanwezige Boi Akih-fans niet hebben verbaasd. Zij hebben waarschijnlijk juist, net als ondergetekende, met ontzag geluisterd naar de souplesse van Brouwers klassieke vingerwerk op gitaar en naar het sonore timbre van Akihary’s stem, die ogenschijnlijk moeiteloos door alle registers meanderde, van ijzingwekkend hoog tot ver voorbij waar het voor menig klassiek geschoolde alt ophoudt. Zelfs aan de zo kenmerkende vocale versieringen van de barokmuziek gaf ze subtiel een eigen draai.

Een cd van dit programma is er nog niet, maar – zo werd mij na afloop verzekerd – die zit wel in de planning.

Het concert was onderdeel van de serie Old Roots New Routes. Die krijgt komend voorjaar weer een vervolg met onder meer het Brusselse trio Las Lloronas. Klik hier voor meer informatie.