Sura Solomon, Amber in ’t Veld en Marieke Werner zorgden als Las Lloronas met hun debuutalbum 'Soaked' in 2022 voor een regelrechte sensatie. Vorig jaar deden ze het nog eens dunnetjes over met 'Out Of The Blue'. Beide albums waren in diverse jaarlijstjes te vinden. Het is dankzij Old Roots New Routes, de jaarlijkse concertreeks van Dutch Delta Sounds, dat de dames afgelopen vrijdag eindelijk ook in Nederland te bewonderen waren. Ton Maas liet die gelegenheid niet aan zich voorbij gaan en toog voor mixedworldmusic.com naar de Amstelkerk in Amsterdam.

door Ton Maas (tekst en foto’s)

Het Brusselse trio Las Lloronas is een vat vol tegenstrijdigheden. Zo vormt de akelige precisie waarmee ze hun meerstemmige muzikale breiwerkjes uitvoeren een scherp contrast met de aandoenlijk kneuterige manier waarop ze de ruimte tussen de nummers opvullen met praatjes in verschillende talen. Bij dat laatste hadden ze vrijdagavond in Amsterdam overigens buiten de akoestiek van de Amstelkerk gerekend. Die was hun verfijnde samenzang buitengewoon welgezind, zoals al meteen bleek in het prachtige, geheel a capella en zonder zaalversterking gezongen openingslied. Maar voor gesproken woord vereist de galmende kerkruimte de geprononceerde dictie en slome timing waarover dominees meestal beschikken. De praatjes van Amber in ’t Veld waren nog wel enigszins te verstaan, maar die van Sura Solomon nauwelijks, terwijl juist zij het vaakst en het langst het woord voerde.

Geen geweeklaag maar een vrolijke boel
De naam Las Lloronas (Spaans voor huilende vrouwen – zeg maar gerust huilebalken) suggereert vooral narigheid en geweeklaag, terwijl de dames er juist een vrolijke boel van maken. Zelfs een liedje over de dood werd met een brede glimlach en gevoel voor ironie uitgevoerd. Tijdens het optreden bekroop me opeens het gevoel dat de naam van het trio misschien wel een subtiel eerbetoon is aan de ons veel te vroeg ontvallen zangeres Lhasa de Sela, die net als het Brusselse trio in verschillende talen zong, (Haar debuutalbum heette immers La Llorona.)

Ongedwongen sfeer maar perfecte uitvoering
De ongedwongen en soms zelfs ronduit giechelige manier waarop de drie vrouwen op elkaar en het publiek reageren en de bijna terloopse manier waarop ze hun muziek ten gehore brengen, maken dat je als toeschouwer gemakkelijk over het hoofd ziet hoeveel inspanning en eindeloos repeteren er aan de naadloze uitvoering van de meest complexe vocale partijen vooraf moet zijn gegaan. Natuurlijk bieden de spaarzame maar zeer uitgekiende arrangementen voor gitaar, ukelele, klarinet en melodica (meestal een of hooguit twee tegelijk) houvast bij het zingen, maar ook zonder begeleiding zetten de drie stemmen zelfs na een lange pauze exact gelijktijdig in.

Meezingen als hartendiefstal
Het concert was nog maar amper van start gegaan toen het publiek al werd uitgenodigd om mee te zingen. Vaak is dat een hachelijke onderneming, maar mede dankzij een bemoedigend woordje van Amber - tis nie moeilijk – liet menigeen zich overhalen. Voor zover er nog sprake was van enig ijs, was dat daardoor definitief gebroken en hadden de dames alle harten gestolen. Gezien het constant hoge niveau van de voorstelling is het lastig om een piekmoment aan te wijzen. Speciale vermelding verdient in elk geval het sierlijke klarinetspel van Marieke Werner, die daarmee bovendien diepe en donkere tinten aan het klankpalet toevoegde. Ook indringend was een stuk waarbij de vrouwen tijdens het zingen ritmisch en synchroon op hun borstbeen klopten, wat een betoverend en ook licht vervreemdend effect opleverde. Voor de welverdiende toegift kwamen de drie zangeressen nog een keer van het podium om geheel onversterkt de kerkruimte te vullen met hun fraaie stemmenspel.

Meer informatie over Las Lloronas: laslloronasmusic

Voor andere concerten van Old Roots New Routes, zie oldrootsnewroutes.nl