Voor de tweede dag op rij kon het avondprogramma van Glatt und Verkehrt in Krems niet worden uitgevoerd zoals vooraf aangekondigd. Dit keer gooide een ziektegeval roet in het eten, want kort voor aanvang van het festival bleek dat een van de zangeressen van het Georgische Trio Mandili in het ziekenhuis was beland. Hun plaats werd ingenomen door de inmiddels veelgeprezen groep DakhaBrakha uit Oekraïne. Ton Maas is in Oostenrijk en doet dagelijks verslag van het festival.

door Ton Maas (tekst en foto's)

Dankzij het uitvallen van de dames uit Georgië - spijtig, want hun filmpjes op YouTube zijn veelbelovend - werd de zwaarste kost van het avondprogramma naar voren geschoven. Dat bleek uiteindelijk maar goed ook, want nu hoefden Lucia Pulido en haar begeleider Erik Friedlander niet op te boksen tegen de gelikte PR-machine uit Oekraïne. De dames en heer van DakhaBrakha doen overigens beslist iets heel goed, want zijn incasseerden de allereerste staande ovatie van drie dagen festival, iets wat zelfs het bezwerende duo Sissoko-Ségal niet voor elkaar had gekregen.

Vorm als inhoud
Voor mij blijft DakhaBrakha een verwarrend gegeven. Het viertal beheerst eigenlijk alle aspecten van het vak: het theatrale element, het spel met stereotypen rond gender - stoere meiden die toch lekker sexy tekeer gaan op allerhande trommels, met naast zich een enigszins bleek mannetje dat meestal met een hoog stemmetje malle zangpartijtjes krijgt toebedeeld - en muzikaal vakvrouw/manschap - zowel in de uitvoering als in de uitgekiende arrangementen. En dat alles ook nog eens met een vette knipoog. Maar aan het eind bleef ik toch weer achter met de vraag of er ook nog iets achter zit. Het blijft uiteindelijk een lege huls, hoe slim en fraai verpakt dan ook. En die verpakking is voor de leden van DakhaBrakha ook een soort dwangbuis, want gezien de drukkende hitte in Krems gisteravond had je de dames toegewenst dat ze iets uit konden trekken ter verkoeling. Helaas, dat staat het concept niet toe.

Inhoud als vorm
De Colombiaanse zangeres Lucia Pulido is als artiest niet voor een gat te vangen. Ze werd bekend met latin jazz en werkte veelvuldig samen met buitenlandse artiesten. Ze leefde vele jaren in New York en woont tegenwoordig in Mexico. Een onverwachte ontmoeting met de Amerikaanse impro-cellist Erik Friedlander leidde tot het plan om een gezamenlijk project te ontwikkelen, dat zijn beslag kreeg in een programma met teksten van Colombiaanse dichters, door Freidlander getoonzet, afgewisseld met traditionele liederen die meestal a-capella door Pulido worden vertolkt. Het resultaat is een sober en indringend optreden, waarbij de stem van Pulido de diepste zieleroerselen weet aan te boren, mede dankzij de sonore onderbouwing door Friedlanders spel op de cello. 'De Colombiaanse poëzie is vaak nogal donker van toon', vertelde Erik bij wijze van excuus voor de heftigheid van de liederen. De ingetogen sfeer van de liefdesgedichten werd fraai gecontrasteerd met enkele worksongs uit de slaventijd, waarbij Pulido soms zelfs krijsend uiting gaf aan de gevoelens van uitzichtloosheid.

Rocking Rokia
Voor elk van de vijf afsluitende festivalavonden wordt uiteraard gezocht naar een passende finale, en met dat doel was de inmiddels wijd en zijd vermaarde zangeres Rokia Traoré uit Mali aangetrokken. Haar roem brengt haar naar telkens weer grotere zalen en festivalterreinen en dat wreekt zich enigszins in de manier waarop ze haar live-optreden tegenwoordig vormgeeft: in een rock-achtig format met naast drums, basgitaar en leadgitaar (beide elektrisch uiteraard) nog slechts één directe verwijzing naar haar Afrikaanse achtergond: de ngoni. Zelfverzekerd heerst Traoré over de bühne. Als zangeres overtuigt ze nog altijd en ook als gitariste staat ze haar mannetje. Maar de schaalvergroting pakt nadelig uit voor de subtiliteit en de nuance die kenmerkend zijn voor haar studioplaten, met als gevolg dat haar optreden nogal eenvormig klinkt en oogt.