De Amsterdamse editie van de vijfde Flamencobiënnale ging gisteravond van start met een concert van zangeres Marina Heredia en haar entourage, waarin haar vader El Parrón een grote rol kreeg toebedeeld. Het concert werd voorafgegaan door een optreden van het gelegenheidsduo Ana Morales (dans) en Enrique Tomás (geluidskunst).



Aan de soms oorverdovende klankgolven uit Tomás' apparatuur was in de grote hal van Muziekgebouw aan 't IJ geen ontkomen aan, maar de fraai gecontroleerde bewegingen van Morales konden slechts in volle glorie worden bewonderd door de weinige toeschouwers die het geluk hadden vooraan te staan in de king.



Pas na een opmerkelijk ingetogen en bij vlagen zelfs zoetgevooisd duet met vaderlief trok Heredia de scheur open die zo kenmerkend is voor de cante jondo, de diepe zang van de flamenco. Niks fraaie resonanties in neus- en voorhoofdsholten - pure projectie, rechtstreeks vanuit de strot tot in de ziel van de luisteraar. Maar om zo te kunnen priemen, moet eerst diep gegraven worden in het eigen gemoed. En die kunst verstaat Heredia als geen ander. Spastisch kronkelend en vuurrood aanlopend van inspanning peurt ze waar nodig in de diepste krochten. Voor het sluitstuk van de voorstelling moeten zelfs de knellende pumps eraan geloven, want onbelemmerder toegang tot de tenen is voor deze allerlaatste eruptie blijkbaar een vereiste.



De gastrol van pa  verbleekt naast al dit geweld overigens geenszins. Die maakt juist duidelijk dat Heredia het van geen vreemden heeft. Een extra compliment verdienen de beide gitaristen, Josë Quevedo 'Bolita' en Diego del Morao, die niet alleen vakkundig zorg dragen voor het benodigde spervuur, maar ook voor oorstrelend raffinement in het tokkelwerk. De aftrap van de vijfde Flamencobiënnale is er een waar Heredia's collega's de komende twee weken nog een puntje aan kunnen zuigen.

PS Vanavond ga ik naar Flamenco, De Falla & Montsalvatge in Muziekgebouw aan 't IJ. Meer daarover morgen!