‘Al geven ze me de wereld, de hele wereld; ik wil niemand anders dan jij’, zong Ilda Simonian afgelopen zaterdag in Podium Mozaïek, maar dan in het Armeens. Ze werd op minstens even weemoedige toon op duduk begeleid door Emrah Oguztürk, die als gastmuzikant was toegevoegd aan het Nederlands Blazers Ensemble. Het was een van de vele emotioneel geladen vertolkingen tijdens de voorstelling Heimwee Liederen / Göç Türküleri, die was georganiseerd om muzikaal stil te staan bij het feit dat vijftig jaar geleden de eerste Turkse gastarbeiders naar ons land kwamen. Wat voorzien was als tijdelijk verblijf, draaide voor velen uit op definitieve vestiging in een nieuw vaderland, met als gevolg dat we inmiddels al spreken van tweede en derde generatie Nederlanders met een Turkse achtergrond. Wat bleef, was een sterk gevoel van verbondenheid met de Turkse cultuur, en dan vooral de rijke muzikale traditie van het land. Die verbondenheid bleek eens te meer uit de enorme belangstelling. Wegens gebrek aan plaatsen moesten heel wat bezoekers genoegen nemen met een zitplekje in de gangpaden of op de trappen. Misschien niet conform de brandveiligheidsvoorschriften, maar de feestvreugde werd er nog eens extra door verhoogd. De zes solisten, deels uit Nederland, deels speciaal overgekomen uit Turkije, werden keer op keer beloond met een daverend applaus.

Er waren zeker ook uitgelaten momenten, waarbij de leden van het speciaal voor de gelegenheid gevormde zangkoor een dansje maakten, aangevuurd door opzwepend spel op trom en schalmei, maar het sleutelwoord voor de voorstelling als geheel was toch echt weemoed, en dat is een gevoel dat in de Turkse muziektraditie rijkelijk stroomt. Zo vertolkte jazz-zangeres Esra Dalfidan het lied Yalgizam (Ik ben eenzaam) en zorgde actrice en zangeres Meral Polat voor een aandoenlijk moment door gehurkt tegenover haar oude vader Aliishan, die haar op de baglama begeleidde, een Koerdisch liefdeslied te zingen. Het is niet altijd pais en vree tussen de verschillende bevolkingsgroepen die Turkije rijk is, maar heimwee is blijkbaar toch een verbindend element.