Orchestre Poly-Rythmo - Cotonou Club30 maart, 2011
Strut Records-Sons D’Ailleur / V2

Zo’n anderhalf jaar deden de geruchten al de ronde: Poly-Rythmo gaat een nieuwe cd opnemen. Nu is-ie er dan eindelijk. Cotonou Club is de eerste uitgave in meer dan twintig jaar, volgens Strut Records, maar dan laat men wel de (overigens zwakke) cd Nouvelle Formule op het IACP-label buiten beschouwing. Het moet gezegd: voor de doorgewinterde Poly-Rythmo-luisteraar vergt het wel ettelijke draaibeurten voordat Cotonou Club zijn geheimen prijsgeeft, en diegenen die alleen nieuw materiaal verwachten, zal de cd wellicht zelfs enigszins teleurstellen. Van de elf nummers komt zeker de helft uit de oude doos, waaronder het onvermijdelijke maar immer sterke Gbeti Madjro – met een overigens overbodige vocale gastbijdrage van Angelique Kidjo – en Von Vo Nono, dat helaas niet kan tippen aan Gnonnas Pedro’s origineel. Maar het is zeker geen muffe oude doos. Zo klinken bijvoorbeeld het flink ingekorte Ne Te Faches Pas, het muzikaal gepimpte Holonon (als ik me niet vergis uit de tijd dat Poly-Rythmo nog Sunny’s Black Band heette), en Vincent Ahehehinnou’s Ou C’est Lui, met Fatoumata Diawara, ook nu nog onweerstaanbaar. En tussen het nieuwe materiaal zijn ook de nodige verrassingen te vinden. Het Congolees klinkende Ma Vie is zelfs veel te kort – net als je dreigt weg te zeilen op het heldere gitaarloopje en je de chauffement verwacht, wordt plots de stekker eruit getrokken. Dat Poly-Rythmo klaar is voor de volgende eeuw bewijst Lion Is Burning met Franz Ferdinand (!), een afrobeat-achtige vloervuller met Stereo MCs-feel. Inderdaad: Club Cotonou. (Francis de Souza)
 


«« terug naar overzicht