Veronika Varga – True Picture12 november, 2025

CPL / Xango

Het debuutalbum van de Hongaarse zangeres en contrabassiste Veronika Varga opent meteen ijzersterk met het meerstemmig a capella gezongen Angyalka (engeltje). In de tweede track voegt zich ook Varga’s instrument zich daar in meervoud bij. Veel studiotechniek dus, maar steeds dienstbaar aan de muziek, waardoor het geheel toch organisch en niet gekunsteld klinkt. Het derde nummer – Hajnal – is dan weer helemaal ‘naturel’, dus zonder overdubs, en mede dankzij de spaarzaam geplukte tonen op haar contrabas zit je de zangeres echt op de huid, zeker als je de koptelefoon opzet. Fraai hoe ze soms haar stem naar de juiste toon toe buigt. In Esi Koimasai (je slaapt) gaat ze daarin zelfs nog een stapje verder en doet haar zang enigszins denken aan de microtonale melismatiek van Turkse of Arabische vocalisten. Als ze in datzelfde nummer heel onverwacht meer stemmen toevoegt, waan je je even in het Bulgarije van La Mystère des Voix Bulgares. Ook dat blijkt een soort voorafje, want In Ti Thalassa, Ti Galani (de zee, het azuur) wordt Veronika bijgestaan door een heuse a capella zanggroep. Op drie van tracks zijn andere instrumentalisten te horen: cimbalomspeler Ion Curtaneu neemt er twee voor zijn rekening, accordeonist Benedek Réti de derde. Met een diep gonzende bourdon uit zijn balg schept die laatste een bijna abstract klanklandschap. Curtaneu blijft in eerste instantie dichter bij het vertrouwde Hongaarse idioom, maar zoekt in Baba (baby) ook meer de abstractie op. Het is fascinerend hoe je met zo weinig middelen zo’n rijkdom aan expressie kunt neerzetten. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht