Radio Tarifa – La Noche10 oktober, 2025

Buda / Xango

Op het zuidelijkste puntje van Europa, daar waar Spanje en Marokko elkaar de hand reiken, ligt het Andalusische stadje Tarifa. Voor vogelspotters een favoriete plek om er de massale trek naar Afrika en vice versa te beleven; voor muziekliefhebbers verbonden met een favoriet ensemble: Radio Tarifa. Na 21 jaar radiostilte verscheen met La Noche eindelijk een opvolger. 

Casio en Korg
Vanaf hun debuutalbum Rumba Argelina (1993) verovert Radio Tarifa een groeiende schare fans met een even originele als ongrijpbare fusion van renaissance-, arabo-andalusische en joodse invloeden. De oprichters – percussionist Fain Sanchez Dueñas en blazer Vincent Molino – hadden hun sporen al verdiend in het oude-muziekcollectief Ars Antiqua Musicalis voordat ze flamencozanger Benjamin Escoriza ontmoetten. Het rersultaat: een vruchtbare samenwerking die tot 2004 zou voortduren en drie studio- plus twee live albums opleverde. Wat Radio Tarifa zo verleidelijk en uitzonderlijk maakt, schuilt in de unieke combinatie van koesterende zang, gelaagde composities en ongebruikelijke instrumentatie. Om het even hoor je ney, tenorsax, guimbri, kromhoorn, ûd, Indiaas harmonium maar ook elektronica als de Casio en zelfs een Korg M1. In lyrische bewoordingen introduceerde de befaamde Britse radiopresentator Charlie Gillett hun debuutalbum als volgt: 'The music on this record takes the listener on a journey of the imagination, to a world that did not exist before and yet seems astonishingly comfortable and familair.'

Bedwelming
Ondanks een pauze van twee decennia en het overlijden van vocalist Escoriza (2012) gelden Gilletts woorden nog steeds voor het recent verschenen La Noche. Het scala aan instrumenten is verbreed met ondermeer banjo, bouzouki en accordeon, zonder dat de oorspronkelijke bedwelming verloren gaat. Naast eigen werk putten Dueñas en Molino uit Spaanse (Picaba En Vano), Griekse (Sabah) en Japanse (Sakura) traditionals. Ook een middeleeuwse compositie – Quel Sol Che Raggia van Francesco Landini (1325-1397) – ontbreekt niet. De enige zwakke schakel – de kregelige stem van gastzangeres Blanca Paloma – wordt voldoende gecompenseerd door de geruwde flamencovocalen van Juan Miguel Cabral (Samai Sintigo) en Jose González (Ay Ojos Negros). En, bizar genoeg, wanneer in het slotnummer Digifonía een Casio VL-Tone uitdagend met een strijkensemble danst, klinkt een vanzelfsprekende krul aan een album dat je zoals Radio Tarifa’s debuut zult blíjven herhalen. Net als de jaarlijkse vogeltrek die bij het plaatsje Tarifa telkens weer te zien is. (Stan Rijven)

«« terug naar overzicht