Ozan Baysal – Tel ve Ten19 augustus, 2025

Arc / Xango

Ruim een kwart eeuw geleden is het alweer dat de Turkse (fretloze) gitarist en langhalsluitspecialist Erkan Ogur samen met Ismail H. Demirciolgu de traditionele muziekscene van zijn land opschudde met de cd Gülün Kokusu Vardı, sindsdien vaak  respectvol aangeduid als ‘the black album’. In plaats van het welbekende ritmische ‘strummen’ over de snaren van de baglama en aanverwante langhalsluiten gaf Ogur een staaltje tokkeltechniek ten beste dat nog altijd nagalmt bij iedereen die het instrument sindsdien ter hand neemt. Ozan Baysal, bespeler van een baglama met niet slechts één hals maar twee, plaatst nu een kanttekening bij de geschiedenis, door met verve te demonstreren dat Ogur in feite – net als hijzelf – teruggreep op traditionele stijlen als selpe, waarbij verschillende tokkeltechnieken aan bod komen. Het album is daarmee een fraaie staalkaart van wat de Turkse langhalsluit klankmatig allemaal te bieden heeft. De meeste stukken zijn van eigen hand, maar klinken desondanks traditioneler dan we van bijvoorbeeld Erkan Ogur gewend zijn. Op een viertal tracks levert de Belgische percussionist Simon Leleux verfijnd ritmisch tegenspel op lijst- en vaastrommel. Vooral als Baysal beide sets snaren door elkaar bespeelt, zoals in Havada Turna Sesi Gelir, kun je je nauwelijks voorstellen dat alle klanken uit slechts één instrument komen. In Childhood Memories is de invloed van Ogur duidelijker te horen, al was het maar vanwege de bijdrage van Laçin Sahin op elektrische gitaar, al klinkt het gebruik van rock-achtige vervorming hier en daar een tikje geforceerd ‘modern’. Voor het zevende en laatste stuk heeft Baysal de hulp ingeroepen van zangeres Enrica La Penna, wellicht vanuit een behoefte aan meer variatie, maar wat mij betreft onnodig. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht