
Visage / Xango
Zet dit schijfje op en tussen je oren is het onmiddellijk feest. Het is gewoon onmogelijk om niet onbedaarlijk blij te worden van deze muziek. De twee Italiaanse makers hebben er zelf zo te horen ook enorm veel plezier in. Als moderne wereldburgers hebben ze zich laten inspireren door muziek uit alle windstreken en zijn onderweg verliefd geraakt op zowel de Braziliaanse choro als de Venezolaanse joropo, de ene een stadse stijl die zich bij uitstek leent voor virtuoze instrumentale uitstapjes en de andere een meer volkse stijl die tot dansen noopt. Wat doe je dan met twee verschillende passies? Juist: je husselt ze zonder pardon door elkaar en brouwt er een eigen mengsel van. En in dit geval is het resultaat een onvervalste muzikale liefdesbaby. D’Aniello, bespeler van de zevensnarige klassieke gitaar, was mij niet eerder bekend. Maar van Gambetta ben ik ondanks zijn spaarzame plaatproductie al jaren een groot bewonderaar. Als trekharmonicaspeler behoort hij tot de wereldtop en met hetzelfde achteloze gemak laat hij hier de noten van de snaren van zijn bandolim (tiensnarige mandoline) spatten. En dan zijn er nog fraaie gastrollen weggelegd voor pandeiro (Braziliaanse lijsttrommel), sopraansax, fluit en zelfs glockenspiel. Voor mij is dit nu al een serieuze gegadigde voor de plaat van het jaar! (Ton Maas)
«« terug naar overzicht