Les Ambassadeurs Du Motel De Bamako - idem2 oktober, 2014

Sterns / Sonic Rendezvous

Na de tamelijk triomfantelijke reunie-tour van afgelopen zomer (onder meer Hertme, Womad, Esperanzah) was de wachttijd slechts kort. Ook Les Ambassadeurs, roemrucht orkest uit Mali’s seventies en eighties, dobbert nu in de platenzaak mee op de nog altijd niet uitgewoede retro-golf. En nog terecht ook. Tot grote hoogte immers kwam deze groep in de competitie met de Rail Band, dat andere topgezelschap in hoofdstad Bamako. Zeker nadat Salif Keïta, overgelopen van de rivaal, de gelederen als extra zanger had versterkt. Op deze dubbelaar, gecompileerd uit werk van singles en drie lp’s tussen 1975 en 1977 plus twee opnamen van Radio Mali, staat de latere superster voor ruim de helft op de voorgrond.
Maar het is niet alleen aan hem te danken dat dit een kleinood is. Keïta moet hier zijn beste stem nog vinden. Maar wat een krachtpatsers had Les Ambassadeurs (Du Motel De Bamako) verder nog in huis. Niet te onderschatten bijvoorbeeld: de compositorische kracht en het leiderschap van Manfila Kanté (inmiddels overleden), het parelende gitaarspel van Ousmane Kouyaté (nog altijd een aas in Keïta’s bands), de balafon-onderlaag van (ook al wijlen) Keletigui Diabaté.
De Ambassadeurs waren, als levende jukebox van het motel, veelvraten die de zwarte Amerikaanse muziek opslurpten en soms heavy durfden te rocken. De Cubaanse invloed is op enkele van de nummers op deze plaat nog groot, andere uitgesponnen liederen met een fijne groove (N’na!) zetten een nieuwe Malinese standaard.
Wat we op het bordje krijgen: gitaren gedrenkt in echo, een lekker jankend orgeltje, trompetten die met de gitaar duelleren of zich juist aanvlijen tegen de zang, een herdersfluit en zelfs een viool. En als een trein voortdenderende funk 'Malian style' in de gedaante van Tiecolom-Ba en M’Bouran-Mousso. Wat een sensatie moet het singletje met deze A- en B-kant in ’76 zijn geweest. En wat een genot is het ook nu nog! (Ben Ackermans)

«« terug naar overzicht