Franco - Guitar Hero19 januari, 2012

Cantos / Munich

Die combinatie van krachtige klassieke kleuren en de ietwat dromerige maar ook vastberaden blik in de verte – het doet bijna sereen aan. De hoes is inderdaad prachtig en zeer uitnodigend, maar tegelijkertijd ook enigszins misleidend. Guitar Hero bevat namelijk geen rumba uit Franco’s jonge jaren, maar, op Très Impoli uit 1984 na, allemaal repertoire uit de jaren zeventig. Da’s geen ramp natuurlijk, want ook deze negen nummers zijn op zich prima te pruimen. Ware het niet dat het label Cantos duidelijk met de Franse slag bezig is geweest. Zo is door de remastering duidelijk ingeleverd op dynamiek en nuance. Veel van de blazerspartijen klinken schel en blikkerig, en bij de vocalen klinkt het soms alsof er een flinke dot stof onder de naald is blijven hangen. Dat er af en toe toch nog lichte kraakjes en tikjes opduiken is geen probleem, maar een flinke overslag (op ±3min in Ce N’est Pas Possible Chouchou) laten zitten is andere koek. Of dat allemaal nog niet genoeg is, breken maar liefst twee tracks abrupt af: Presence Na Ngai Ebangisaka en Zenaba. Zou dat nog misschien aan een productiefout kunnen liggen (wat dan eveneens de slordigheid en kennelijke desinteresse van het label bevestigt), helemaal onvergeeflijk wordt het als een van Franco’s grotere hits, Très Impoli, al na 3¾min (!) wordt weggedraaid, terwijl dit nummer normaliter zo’n 17 minuten beslaat. Welke barbaar verzint zoiets?! Zet ’m er dan niet op! Het lijkt er helaas op dat bij Cantos liefde voor de muziek zwaar ondergeschikt is aan flink geld verdienen. Vandaar die mooie hoes. Een gitaarheld als Franco verdient echter beter. (Francis de Souza)

Beluister de cd op Spotify.
 

Koop het album bij Xango.

«« terug naar overzicht