Michel Camilo - Mano a Mano22 oktober, 2011

Universal

Een keer eerder speelde conguero Giovanni Hidalgo op een album van Michel Camilo, in 1995. Het was aan het eind van de carrièreboost van Camilo, die sinds 1985 de handen op elkaar kreeg vanwege zijn spectaculaire spierballenvertoon op de piano. Dat bedoel ik bepaald niet negatief, want zijn pianospel was enerverend en baanbrekend. Na 1997 heeft Camilo allerlei paden bewandeld om te kijken wat er meer in zat dan wat hij in die tien jaar daarvoor gedaan had. Hij speelde met flamencogitarist Tomatito, hij verkende Gershwin en hij ging samenspelen met contrabassist Charles Flores. Een van de grote wensen van Camilo was in trioformaat piano, conga’s en contrabas een album op te nemen. En dat is nu gebeurd, met Hidalgo en Flores. Ook hier zoekt Camilo en nieuwe weg, en ook hier is het resultaat minder overtuigend dan wat hij in de jaren tachtig en negentig deed met zijn Caribische jazz. Het zit ’m in de composities, die verre van spannend zijn, en in het format, dat heel makkelijk van tweemaal uptempo naar eenmaal ballad gaat; maar het zit ’m vooral in de sound. Want zowel piano als conga worden kortklankig bespeeld, wat een hele hoop ‘getik’ in het middengebied oplevert, zonder diepte, zonder hoog. De contrabas van Flores kan daar nauwelijks tegenwicht aan bieden. Het is misschien nog het meest in het oor springend als Hidalgo in Rumba Pa’ Ti timbales met bekkens dubbelt boven op zijn congapartij. Daar gaat het opeens leven. Natuurlijk is Hidalgo een uitstekende percussionist, natuurlijk blijft Camilo een pianovirtuoos zonder weerga, maar samen zijn ze op zoek naar iets wat ze niet vinden – wat hier en daar zelfs heel duidelijk te horen is; de aarzeling in elkáár vinden vooral. (Erk Willemsen)

Beluister de cd op Spotify. 

Koop het album bij Xango.

«« terug naar overzicht