
Eigen label / Xango
Soms belandt een cd om duistere redenen in een verkeerd stapeltje en raakt daarbij tot overmaat van ramp ook nog eens steeds verder onderop. Het overkwam dit album van het Bretonse trio van harpiste Clotilde Trouillaud. Volkomen onterecht bleek onlangs toen het schijfje alsnog boven kwam drijven. Bij Bretons en harp gaan de gedachten misschien uit naar iets in de trant van Alan Stivel, in de jaren zeventig een grote ster in de folkwereld. Maar Trouillauds harp met haar felle, metalige klank wordt hier door de elektrische gitaar van Erwan Bérenguer en het kloeke slagwerk van Jean-Marie Stephant onverbiddelijk richting pop getrokken. Met name de fraaie contrastwerking tussen het gracieuze harpgetwinkel en de gruizige klank van de af en toe stevig vervormde gitaar is een lust voor het oor. Luister maar eens naar het sterke Arythmétique. Een verrassend en zeer afwisselend album dat ver uit de buurt blijft van de kitscherige clichés die helaas maar al te vaak aan de keltische harp kleven. (Ton Maas)
«« terug naar overzicht