Pura Fe – Sacred Seed9 juli, 2016

Nueva Onda / Xango

Zangeres Pura Fe is op z’n minst gezegd een buitenbeentje in de Amerikaanse rootsmuziek. Het feit dat ze – vaak met slidegitaar bewapend – een brug slaat tussen blues en de traditionele muziek van haar volk, de Tuscarora, heeft alles te maken met het nauwelijks verifieerbare verhaal dat leden van deze stam als slaven zouden zijn verscheept naar de Cariben en zelfs naar West-Afrika. Maar de Tuscarora Indian Nation of North Carolina kent nog een andere, beter gedocumenteerde tragedie. Anders dan de Tuscarora uit de staat New York zijn hun stamgenoten uit North Carolina nooit door de federale overheid erkend. Zelfs een in 2006 aangespannen federale rechtszaak mocht niet baten.
Sacred Seed markeert een keerpunt in de muzikale loopbaan van Pura Fe, want haar vertrouwde slidegitaar is dit keer nergens te bekennen. Het statige ritme van de pow wow, waarmee het eerste nummer Mohomeneh opent, lijkt te suggereren dat Indiaanse zaken op deze plaat de boventoon gaan voeren, maar in de titelsong Sacred Seed keert de blues in volle glorie terug. Geschraagd door een slepend ritme op drum en loom geplukte cello doet Pura op aangrijpende wijze haar beklag. De vuige slide die af en toe van achter haar stem opduikt, wordt voor de verandering bespeeld door Mathis Haug, die elders ook de banjo voor zijn rekening neemt. Met de inzet van het koor keren we terug naar het kringritueel van de pow wow, waarmee de cirkel gesloten is.
Er wordt uit nog andere vaatjes getapt, bijvoorbeeld in de ballade Hiyo Stireh, waar cellist Eric Longsworth het melodieuze voortouw neemt en gastmusicus Jean Jacques Milteau een sprankelend stukje meeblaast op de mondharmonica. Maar ook dan belanden we uiteindelijk weer in de blues. Spectaculair koorwerk in gospelstijl is te horen in het intro van Idle No More. De Ellington-klassieker In a Sentimental Mood krijgt een jazzy swing mee, waarna het album wordt afgerond met de ballade My People My Land. De rode draad die door alle stilistische verschillen heen loopt en tot een geheel smeedt, is het doorleefde en indringende stemgeluid van deze bijzondere artiest. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht