
Glitterbeat / Xango
Haar derde album Soutak was internationaal een grote doorbraak. De vraag was: lost Aziza Brahim met deze opvolger de opgeschroefde verwachtingen in? Het antwoord luidt: zeker weten. Op Abbar el Hamada staat het onrecht van haar door Spanje geknecht Sahrawivolk in de Westelijke Sahara opnieuw en onverbiddelijk centraal. Een titel als Intifada mag daarvan getuigen. Wonderlijk is dan toch weer de elegance en relatieve lichtvoetigheid van Brahim’s liedjes, gezongen in haar moederstaal of in het Spaans. El Canto De La Arena is zo’n nummer. In z’n weemoedige uitstraling raakt het je midscheeps, met weinig middelen – een gitaar, een trommel, een fluit. Fraai contrast met de stuwende woestijnrock van Calles de Dajla, het nummer daarvoor. Senegalese ritmiek en een flonkerende elektrische gitaar spannen samen om La Cordillera Negra tot een West-Afrikaans pareltje in retrosfeer te maken. En steeds deint Brahim’s buigzame stem trefzeker door dat alles heen. De voorganger stond drie maanden aan de top van de West-Europese wereldmuziek-hitlijst. Met Abbar el Hamada – gepolijst geproduceerde liedjes in een naturel klinkende mix van Sahara, Sahel en Spanje - zou Aziza Brahim dat kunststukje zomaar kunnen gaan herhalen. (Ben Ackermans)
«« terug naar overzicht