Hamid Reza Behzadian – Blues for Leila19 juli, 2025
De overeenkomst tussen Iran en Engeland? Beide landen kennen een sublieme gitarist die een compositie aan een onbereikbare prinses opdroeg. Dankzij de Britse gitarist Eric Clapton verwierf de mythische Perzische prinses Layla voorgoed een legendarische naam buiten het Midden-Oosten. Althans in het popcircuit, toen Clapton, na avonturen met zijn bands Cream en Blind Faith, in 1970 de adhoc-groep Derek & The Dominoes oprichtte. De dubbel-elpee die daarvan verscheen, schreef historie dankzij dat ene nummer: Layla. Het was Claptons liefdesverklaring aan een nog onbereikbare beminde … de vriendin van Beatle George Harrison. Tot zover de gossip.
Once upon a time in the East
Hamid Reza Behzadian put voor zijn debuutalbum Blues for Leila uit minder sensationele bron. Als Iraans vluchteling belandt hij in 2011 in Nederland, vindt er uiteindelijk zijn eigen weg en ontpopt zich tot snarenwonder op dobro en Indiase slide gitaar, een hybride variant die via Hawaï midden vorige eeuw dankzij Bollywood populair werd. Hamids zielsnijdende harmonicageluid herinnert aan de legendarische film Once Upon a Time in the West, zijn ongeslepen gitaarspel aan vergeten countryblueshelden. Puttend uit drie inspiratiebronnen – Perzische folk, Indiase raga’s en Amerikaanse blues – creëert Hamid een nieuw bluesbiotoop. Zijn bewogen levensverhaal verweeft hij via intense improvisaties op slide en diatonische harmonica met subtiele percussie, afkomstig van de Iraanse Pouriya Jaberi op bendir en daf, dan weer afgewisseld door de Indiase tabla-speler Suresh Sardjoe.
Brug tussen gescheiden werelden
Niet meer dan adembenemend en verbluffend qua eenvoud slaat Hamid bruggen tussen voorheen gescheiden werelden. Hooguit Ry Cooder doemt als evenknie op, de vermaarde Amerikaanse gitarist die met de Indiase Vishwa Mohan Bhatt op het album A meeting by the river (1993) een identieke weg bewandelt. Maar waar Cooder welluidendheid prefereert, tergt Hamid je met onversneden harde noten. Tegelijkertijd herinnert zijn gitaartechniek aan de 'sixties' folktraditie van Britse gitaristen als Bert Jansch en John Renbourn, die beiden bezonkenheid aan passie paarden. Als imaginair producer stel ik me een prachtalbum voor: Hamid Reza Behzadian in samenspraak met Ry Cooder. Of met Eric Clapton. Hoewel, dan komt ene Layla er wellicht weer tussen. (Stan Rijven)
«« terug naar overzicht
