
Eigen label / Xango
Voor je aan dit album begint, is het zaak de verwachtingen bij te stellen. Müller is namelijk wel een flamencogitarist, maar behoort in de verste verte niet tot het welbekende gilde der snarengeselaars. Zijn opvatting van de traditie is eerder verfijnd, met veel aandacht voor detaillering. Op Alhambra Nights kruist hij de muzikale degens met Victor Ghannam, die met zijn ûd (Arabische luit) en qanun (citer) het klanklandschap meer oostwaarts laat verschuiven, iets wat nog wordt versterkt door de vaas- en lijsttrommels die percussionist Eddy Fadel ter hand neemt. Het album grijpt je bepaald niet meteen bij de kladden. In de eerste vier stukken kabbelt het soms vriendelijk voorbij, en de uit de synth getoverde orkestpartijen zijn aan deze luisteraar al helemaal niet besteed. Maar in Mirror Images worden in de dialoog tussen gitaar en klaterende qanun diepere lagen aangeboord. Ook in Roses From the Desert, zet Ghannam op indringende wijze de toon, dit keer met een paar verglijdende noten uit zijn ûd. Desert Sand, het laatste en tevens langste stuk, markeert met zijn dramatische opbouw en gevarieerde structuur het hoogtepunt van dit album, dat daarmee sterk eindigt maar als geheel toch niet echt weet te overtuigen. (Ton Maas)
«« terug naar overzicht