Ponderosa / Xango
Met hun tweede album slaan percussionist Durante en gitarist Adams een verrassende nieuwe weg in door ook hun stemmen in de strijd te gooien. Voor de Italiaan niet echt een uitdaging – bij zijn eigen groep CGS (Canzoniere Grecanico Salentino) laat hij zijn machtige tenor regelmatig vlammen – maar de Engelsman staat niet bepaald bekend om zijn vocale prestaties. Toch betoont hij zich hier een effectief zanger, door zijn stem nadrukkelijk van wisselende klankkleuren te voorzien, van bijna fluisterzacht tot diep grommend, een beetje zoals hij al eerder deed in het unieke samenwerkingsverband Les Triaboliques, met Ben Mandelson en Lu Edmonds.
De combinatie van gruizig gitaarspel en opzwepend slagwerk op de grote tamboerijn is al even effectief en wijkt niet af van hun debuutalbum Still Moving. Maar door het song-format krijgt de plaat toch een meer poppy karakter. De songs zijn door de heren samen geschreven, met teksten in de eigen taal, dus per nummer geregeld Engels en Italiaans door elkaar heen. Er onstaat een wonderlijke contrastwerking doordat Adams met ingehouden stem de microfoon zowat opeet terwijl Durante in de achtergrond staat te schallen. Voor nog wat extra variatie hebben de heren de hulp van drie gastvocalisten ingeroepen: Alessia Tondo uit CGS, Felice Rosser en Yousra Mansour. Vooral die laatste schittert in het meeslepende Wa Habibi, waar haar stem opstijgt langs verrassend kristallijne klanken uit Adams’ elektrische gitaar. (Ton Maas)
«« terug naar overzicht