Veel te lang geleden is het alweer dat iemand het aandurfde om weer eens een heel festival te wijden aan de Indiase cultuur. Aangenaam verrast was ik dus toen ik hoorde over LaLaLand – The Magic of India, een tweedaags evenement dat afgelopen weekend zou plaatsvinden op Ruigoord, het door kunstenaars ‘bezette’ dorpje ten westen van Amsterdam dat eigenlijk had moeten worden opgeslokt door de uitbreidingshonger van de haven. Wegens eerder gemaakte afspraken en aangegane verplichtingen was ik uiteindelijk helaas niet in staat om er veel van mee te maken, maar de ochtendraga die Debashish Battacharya met zijn trio op zondag vanaf negen uur ten gehore gaf in de sfeervolle salon van Ruigoord – een voormalig kunstenaarsatelier dat voor de gelegenheid was omgedoopt tot Felix Room – liet ik me in geen geval ontgaan.
En fraai was het! Klokslag negen uur was de soundcheck gedaan en kondigde Lalita van Lamsweerde (dochter van Felix) het trio aan. Debashish zette zijn metalen slide bar op de snaren en bracht die vervolgens met zijn duim- en vingerplectra in beweging. Zoals gebruikelijk begon de raga met een trage en op het gehoor metrumloze alaap. Dat veranderde toen Subhasis het dekentje van zijn trommelvellen haalde en zijn vingers liet roffelen. Hoewel de wortels van de slidegitaar elders liggen, lijkt het wel alsof ze voor de Indiase klassieke muziek gemaakt is. Ze leent zich zowel voor trage en lyrische melodielijnen als voor razendsnelle toonreeksen en heeft een groot dynamisch bereik. En Debashish is sinds jaar en dag de meester die al die klankpracht ogenschijnlijk zonder moeite uit zijn instrument tevoorschijn tovert. Al snel is iedereen in de Felix Room in de ban van de twee instrumentalisten, maar zodra Anandi begint te zingen, lijkt het alsof er nog een onvermoede extra dimensie open gaat. Magisch!
Wat zou vader Battacharya eigenlijk hebben bezield toen hij zijn destijds twaalfjarige dochter liet weten dat ze voortaan met hem mee op tournee zou gaan als zangeres? Het was in elk geval een gouden greep, kunnen we achteraf vaststellen. Want vader Battacharya mag dan een gecertificeerde virtuoos zijn op zijn instrumenten, een charismatische performer is hij niet, evenmin als zijn broer Subhasis, hoewel ook die zeker niet tot de mindere goden onder de tablaspelers behoort. Ondanks zijn indrukwekkende en bij vlagen onnavolgbare snarenspel komt Debashish niet in de buurt van het natuurlijke charisma van dochterlief Anandi, die zich met navoelbare overgave in haar al even virtuoze zang stort en bovendien met haar elektrificerende concentratie een zindering door de ruimte kan laten gaan. Toen Anandi halverwege het concert aan de toeschouwers vroeg of die zich konden voorstellen hoe het is om altijd naast een levende legende te zitten, deed ze dat vast zonder een spoortje ironie – hoezeer dat haar ook gegund zou zijn geweest. Dat het optreden zo geslaagd was, heeft deze beroemde vader immers voor een aanzienlijk deel ook te danken aan zijn dochter. Dat hij dat zelf ook donders goed weet, staat buiten kijf. Maar dat hij het vijftien jaar geleden al door had, getuigt ook nog eens van veel wijsheid.
Klik hier om de foto's te bekijken die ik tijdens LaLaLand maakte.
