De moeite die de spreekstalmeester van dienst gisteravond in de Paradisozaal van de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord bij aanvang van showcasefestival Vreemd Wild doet om het publiek te enthousiasmeren, blijkt al vrijwel meteen overbodig. Zodra de drie blazers van Amariszi na het eerste intro hun synchrone pasje inzetten, deint de hele zaal mee met het wiegende ritme. Met de wervelende entree van zangeres Merel Simons krijgt het optreden een vlammend middelpunt waar je je ogen maar moeilijk van af kan houden.
De composities en arrangementen van accordeonist en bandleider Kay Krijnen vormen met hun grillige tempowisselingen en dynamische contrasten een stevige uitdaging voor de muzikanten, maar dat lijkt eerder bevorderlijk dan nadelig voor het ensembespel. Ook live dwingt de groep respect af met de precisie waarmee de stukken worden uitgevoerd, zelfs als de geïnjecteerde energie de zaak gevaarlijk dicht bij het kookpunt brengt.
Speelse onderonsjes tussen afzonderlijke bandleden zorgen niet alleen voor afwisseling, maar voeren ook de spanning verder op.
Als het zinderend hoogtepunt is bereikt, laat Merel de raki tevoorschijn...
... en laat die rijkelijk vloeien in dorstige kelen.
