Mayito Rivera of Serge Gainsbourg? Jair Tchong - vrijdag 24 oktober, 2014

mayito
Mayito Rivera (foto Jacob Crawfurd)

Sommige platen blijven je je hele leven bij. De eerste keer dat het Cubaanse instituut Los Van Van tot mij kwam werkte ik nog in een (onlangs helaas gesloten) wereldmuziekwinkel. In die tijd was ik net begonnen met salsalessen en met de Rough Guide to World Music en vooral het uitstekend geschreven The Rough Guide to Cuban Music stippelde ik een bijbehorend parcours door de Cubaanse muziek uit. Een dergelijk overzicht kan niet zonder Los Van Van, het orkest onder leiding van bassist Juan Formell dat de Cubaanse muziek beslissend heeft gemoderniseerd. De stijl werd door henzelf songo gedoopt en geldt als voorloper van de timba van nu.

Voor iemand die van new wave en punk vandaan kwam was de eerste keer Los Van Van even wennen. Cheesy, vioolrijke intro's ontnemen al snel het zicht op de fenomenale groovemachine die Van Van ook (vooral) is. Neem Llévala a tu vacilón, dat tot 1 minuut 46 even doorbijten is qua kitschlevels die kritische waarden lijken te bereiken. Maar dan.. de dansenergie begint zich op te bouwen om op 2 minuut 58 definitief uit te barsten in explosief groovend genot. Van Van in optima forma. De hele plaat (Te Pone La Cabeza Mala, 1997) is overigens fantastisch, ieder nummer is zo'n drietrapsraket.

Wanneer de voormalige sterzanger van Van Van solo gaat is dat dus wel iets om naar uit te kijken. Tijdens de WOMEX presenteerde Mayito Rivera gisteravond op een plein te Santiago de Compostela zijn eigen formatie, The Sons of Cuba genaamd. Nog afgezien het extreem beroerde geluid (zo pijnlijk volumineus en uit balans dat je onwillekeurig ineens aan Guantánamo Bay moet denken) kunnen we er kort over zijn: wat een deceptie.

Cubaanse musici zijn, leve het marxistische muziekonderwijs ten eilande, nooit echt slecht te noemen: ritmisch zit het allemaal wel snor, en de dubbelvoudige trombonesectie jaagt ontspannen en wel de dansenergie effectief aan. Maar de composities ontberen structuur en pointe. Een inmiddels in Colombia doorgebroken trompettiste vertelde me ooit dat haar medestudenten aan de latin afdeling van het Rotterdams conservatorium zich stukbeten op de razend complexe arrangementen van Los Van Van. Van die wellustige arrangeer ambitie is bij Rivera helaas niets te merken.

Het geheel maakt een ongeïnspireerde en opportunistische indruk, die niet wordt gepareerd door een ook maar enigszins bevlogen Rivera. In de auditieve geluidsstorm die dit concert helaas is doet hij eerder denken aan Serge Gainsbourg op leeftijd: lelijk gegalm van een zanger die de weg kwijt lijkt te zijn.

Juan Formell overleed 1 mei dit jaar, een paar weken later zag ik Los Van Van een prachtig eerbetoon aan 's mans enorme erfenis geven tijdens de Nijmeegse Music Meeting. Wellicht moet Rivera met de hoed in de hand eens een goed gesprek gaan voeren met zijn voormalige collega's.


meer blogs
Ton Maas - 17 september, 2023
Ton Maas - 10 augustus, 2023
Ton Maas - 10 juli, 2023
Ton Maas - 20 januari, 2023
Ton Maas - 24 november, 2022
Ton Maas - 28 augustus, 2022
Ton Maas - 3 september, 2022
Ton Maas - 29 augustus, 2022
Ton Maas - 22 augustus, 2022
Ton Maas - 13 augustus, 2022