Ensemble Gending bestaat vrij lang (1988) en legt zich toe op het spelen van gecomponeerde contemporaine stukken op een Javaanse gamelan. Meestal staat er een dirigent voor, maar dit keer is het helemaal anders. Het ensemble is een samenwerking aangegaan met het Nederlandse experimentele poptrio Daisy Bell. Het project heet A year without a summer wat al meteen de sfeer aangeeft. Want het is dark en hard met uitgesmeerde effecten die een sombere weerklank geven.

Zo'n samengaan van gamelan en pop is niet uniek. In het westen heeft Björk ermee geëxperimenteerd. Maar ook in Indonesië, met name op Java en Bali, waar de gamelantraditie alive and kicking is, worden constant nieuwe vormen bedacht om pop of jazz en traditie met elkaar te versmelten. Soms commercieel, soms experimenteel.

Dat neemt niet weg dat dit project van Ensemble Gending en Daisy Bell heel bijzonder is. Sfeervol en bij vlagen heftig. Wat lijkt het me heerlijk om loeihard op die bronzen instrumenten te mogen slaan. De gongs, ketels en xylofonen stonden te trillen op hun grondvesten. Het plezier straalde er bij de spelers van af. Op andere momenten was het net even iets te serieus, of zelfs te academisch. En wat jammer eigenlijk dat de gamelanspelers op de grond zitten. Teveel respect voor de traditie? Voor het publiek was er op zo'n manier niet veel te zien. Het scherm erachter bleef onbenut, maar dat kwam - zo hoorde ik later - door de hitte waar de beamer niet tegen bestand was. De visuals hadden een enorme boost kunnen geven aan het geheel. Onze ogen werden getrokken naar de twee vocalisten (helaas niet even sterk) die allerlei attributen (alarmpje, megafoontje etc) er bij haalden voor verschillende effecten. Voor de eenheid was iedereen in het rood gekleed, hetgeen ook best traditioneel is.

Na het optreden liggen de gamelaninstrumenten uitgeput op het gras om weer vervoerd te worden.