L’Internat is alleen open op zondag. Vanaf een uur of vier in de middag komt het publiek hier samen uit alle hoeken van de gigantische volkswijk Yopougon, in Abidjan, de voormalige hoofdstad van Ivoorkust.

Het is een grote vierkante plek in de open lucht met een groot podium en men komt hier voor de wekelijkse eredienst. Tafels en stoelen staan keurig in gelid terwijl een heel regiment jonge meiden rondlopen met dozen en dienbladen vol flessen bier. Vanwege de drukte koop je er tien tot twintig tegelijk. In een hoek naast de ingang staan een paar jonge mannen te zweten bij een vuur; straks worden hier vis en kip geroosterd.  

Vanaf het podium komt muziek, zonder ophouden en op oorlogssterkte. Zouglou heet het en daar zijn we voor gekomen. Aanstekelijke, snelle dansmuziek, niet zo heel ver weg van de Congolese ndombolo maar nog strakker. Na een kwartier bonkt je hele hoofd gezellig mee met de vierkwartsmaat. Zonder ophouden.  

Het duurt wat langer om te teksten te vatten. Zouglou werd geboren in Yopougon en vertelt verhalen over wat er in de buurt gebeurt. Met een enorme scheut humor, zoals het verhaal van twee blanke bezoekers van Yopougon die dusdanig bezwendeld worden dat de verteller van het verhaal er een auto aan overhoudt. Titel: je roule cadeau en iedereen kent de tekst woordelijk uit zijn hoofd.

En dan moet de show nog beginnen. ‘Welkom in de tempel van de zouglou!!!!!!!’ loeit iemand in de microfoon. Het publiek applaudisseert; inmiddels zijn alle tafels en stoelen bezet, de flessen gaan rond, het eten begint te circuleren, er staan een paar dansacts op het toneel (meer muziek op oorlogssterkte), gevolgd door een groep drummers uit het Westen van het land die feilloos de ritmewortels van de zouglou blootleggen en zich – we zijn in Côte d’Ivoire – uitputten in nog veel meer hilarische verhalen over diefstal, overspel en wat je moet doen als je een slang in je badkamer aantreft.

De sterattractie van vanavond staat zo rond half tien op toneel: Petit Denis, met een heuse band en alweer een vat vol verhalen. ‘Daarom komen de mensen hier,’ zegt een Ivoriaanse buurman. ‘Muziek, verhalen, drank en heel veel lachen. Dan kunnen we er weer even tegen.’ Een stukje verderop staat een gezelschap stevig uitgevallen buurtbewoonsters heerlijk uit hun dak te gaan. De tafels en stoelen gaan opzij en bij ieder nieuw nummer van Petit Denis wordt het dansen uitbundiger. Voor mijn geestesoog verschijnt een beeld van hun echtgenoten, thuis, vastgebonden aan de keukentafel.

Tegen elf uur is het feest voorbij. De artiest zegt “Dit was het” en iedereen loopt zonder haast de tempel uit. De eredienst is voorbij. Morgen weer aan het werk. Tot volgende week, in L’Internat, zelfde tijd, zelfde ambiance. “Bevrijd met zouglou” heeft iemand op de muur geschilderd. Zo is het maar net.  

Foto: in de zouglou tempel. Gemaakt door Martin Waalboer