Ieder jaar in oktober komen zo'n 2000 vakgenoten in de wereldmuziekbranche, afkomstig uit 90 landen, bij elkaar op de World Music Expo, of kort gezegd WOMEX.
Het is een soort gezellige reünie, waar je ook altijd weer nieuwe mensen en muziek leert kennen, terwijl iedereen keihard rond rent om iedereen en alles te zien. Want het is naast een beurs, ook een festival waar 's avonds zo'n 35 groepen optreden. Er worden films vertoond, je kunt deelnemen aan panel-discussies en netwerksessies. Dan is er nog de openingsavond met een speciaal muziekprogramma, vaak samengesteld door het gastland. (Foto Womex '12 Thessaloniki openingsavond ter ere van Roza Askenazi.)
Dit jaar had ik de eer om als een van de 5 juryleden de selectie van de groepen te maken. Van de 850 groepen, kan er maar 3% overblijven: geen makkelijke klus! Over een paar dagen wordt Cardiff overspoeld door muziekliefhebbers, die allemaal hun voorkeuren hebben. Maar ook zonder er bij te zijn, kun je een boel groepen ontdekken.
Hier ter voorbereiding en voor de thuisblijvers een aantal uitblinkers, verrassende groepen en projecten.
Om te beginnen in de UK, waar meer te horen is dan snelle viool riedeltjes. Bijvoorbeeld de onschuldig ogende Emilie Portman, met zoete stem, die een eigen wending geeft aan een verhalend genre.
Raggae zie je hier niet veel. Het is een genre dat al sterk en bekend genoeg is. Leuk om daarom een versie te zien van Winston McAnuff & Fixi, zang van een Jamaicaan en Fransman op accordeon, wie tevens met Tony Allen en Lindigo (Womex '12 uit La Reunion) heeft samengewerkt.
Dit jaar wederom een groep van dat vanille-rijke eiland La Reunion. Lo Griyo is opgericht door de zoon van niemand minder dan Daniel Waro, Sami Pageaux Waro. Behalve dat hun muziek ook puur een Creole mix is zoals alles op het eiland, zijn er weinig overeenkomsten met zijn vaders werk. Dat deert niet. Lo Griyo "loopt" (herhaalt) de klanken van een kora, vervormt ze, voegt typische eilandklanken toe and rietinstrumenten en beats. Heerlijk anders en onverwacht.
Hier een filmpje van hun concert in Parijs, afgelopen mei.
Voor nog meer 'hedendaags' of jazz, is er Guillaume Perret & The Electric Epic. De jonge Franse saxofonist is opgepikt door John Zorn's label Tzadik en speelde eerder dit jaar in een project op het North Sea Jazz festival.
Een flinke stap naar het meer alternatieve circuit neemt de Koreaanse groep Jambinai. Oorspornkelijk een drietal op electrische gitaar, geslagen (!) siter geomungo en gestreken haegum. Ze zullen op Womex versterkt worden door nog een gitaar, basgitaar en drums! Ja, de DB's knallen en doet denken aan Finse black metal, maar het gebruik van de traditionele instrumenten en diens klankeigenschappen maakt het toch weer speciaal.
Om weer geheel tot rust te komen en terug naar de natuur te gaan, komt er Radik Tulush als geroepen. Een Tuvaanse artiest die onderdeel is van het ensemble Huun-Huur-Tu. Hij zal zijn eigen repertoire (gebaseerd op traditioneel materiaal) spelen op de igil, die hij met veel passie en techniek bestrijkt. Het paardenhoofd op zijn instrument is een ode aan het edele dier dat zo belangrijk is in het leven op de Siberische steppe. Hij is meester op de tsuur fluit, typisch voor zijn thuisregio Ovur. Boventoonzang ontbreekt natuurlijk niet. Zijn borbangnadir - imitatie van vloeiend water - is iets waarmee deze solo-artiest zich onderscheidt van anderen en zeker Mongoolse zangers.
Een geestverwant kan hij vinden in Horomona Horo, uit Aotearoa Nieuw Zeeland. De natuur en zijn Maori voorvaderen vormen de bron van zijn muziek. We horen niet vaak iets uit de pacfische regio, en dit is een goede gelegenheid om de mysterieuze klanken van de eilanden te horen.
Shangaan Electro moet je meemaken! Het super snelle ritme is moeilijk bij te houden, maar wat je doet, bewegen zul je! Geboren in het Zuid-Afrikaanse Soweto, waar deze nieuwe opgevoerde stijl de straatfeesten overspoelde. Let op de oude elektronische synthesizer geluidjes en het vlugge voetenwerk!
Een Amerikaanse percussionist en visueel artiest plus een Indonesische zangers: Filastine & Nova. Ze vonden een gemeenschappelijke interesse in het actievoeren tegen destructie van natuur en het aan de kaak stellen van taboes. Grey Filastine beheerst zijn Transnational Bass -trukendoos vakkundig en Nova voegt nog meer pit toe met haar teksten. Een totale beleving en oefening voor lichaam en geest.
Nog genoeg andere artiesten die zeker de moeite waard zijn! Veel talent uit Wales op het podium, Family Atlantica met Afro-latino ritmen op het podium, of Ljova & The Kontraband met New Yorkse inslag en oud Europese magie. Innovatie in de flamenco door Flamenco Electrico, carnatische violen van de broers Ganesh Kumaresh en het Frevo brass band feest met Orchestra Contemporanea de Olinda uit Brazilië.
Tot in Cardiff!
