Tijdens het interview op Mixed dat ik deed met Gilberto Gil eerder dit jaar, hebben we het even over de documentaire Viramundo gehad. Bescheiden als hij is, heeft hij me níet verteld dat de film rond zijn persoon is gemaakt. In Pierre-Yves Borgeaud's Viramundo, die ik gister in de Balie heb gezien, beleven we het onrecht, het optimisme en de muziek door de oren en ogen van Gilberto Gil.

Zuidelijk halfrond
Van Bahia, naar Australië, via Zuid-Afrika weer terug naar de Amazonas in Brazilië. Het ziet er soms een beetje stroef uit. Vooral in Australië bij Peter Garrett, de Minister van Educatie en later bij de rituelen van de aboriginals. Hier zou ik graag de making of willen zien.

Shango Wale
In Zuid Afrika voelt Gil zich duidelijk meer op z'n gemak. Hij krijgt de Yoruba naam Shango Wale (hij die thuiskomt) toegekend - Gil was zijn eigen Yoruba naam vergeten... Meer persoonlijke onthullingen volgen: het niet kunnen lezen van notenschrift, twee poliepen laten verwijderen (ontstaan door te veel praten tijdens zijn werk als minister) en dat hij niet in de wieg is gelegd voor politicus.

Veel muziek
Gilberto Gil is een muzikant en gelukkig is er veel muziek te zien in de film. Prachtige akoestische liedjes, zoals het Franstalige La Renaissance Africaine uit 2008, en samenwerkingen met de artiesten uit Australië en Zuid-Afrika. Hoogtepunten zijn Gilberto Gil die medititatief de uiteinde van een didgeridoo vasthoudt en de muzikale dialoog tussen de jonge percussionist van Gil's band met een oudere Zuid-Afrikaanse zangeres, beiden met berimbau.

Oppervlakkig
Echt diep in de materie gaan van onderdrukking, cultuurbehoud, verandering en optimisme lukt natuurlijk niet in 135 minuten. Heel vluchtig komt ter sprake dat de indianen in Brazilië nog steeds niet serieus worden genomen. Het wordt meer op persoonlijk vlak gehouden, wat op zich wel weer mooi is. De film laat ook zien dat muzikanten niet veel nodig hebben om met elkaar te kunnen communiceren.