Ditox Produções / Bartilotti Productions
Hij heeft niet de internationale statuur van zijn illustere landgenoot Bonga, maar Paulo Flores' staat van dienst is er in minder om. Met zijn omfloerste en enigszins hese stemgeluid en een talent voor het schrijven van aanstekelijke liedjes is hij al jaren een superster in eigen land en in Portugal. Bolo de Anniversário (Verjaardagstaart) is zijn veertiende studioalbum en verschijnt 28 jaar na zijn eersteling. Flores maakt zijn maatschappelijk commentaar niet te zwaar (anders wordt zijn werk in Angola verboden), maar je hoort de zorgen over de toekomst: waar gaan we heen met dit land? De neergang van de olieprijs betekende een genadeslag voor de Angolese economie. Hij zingt erover in Isso é que é Economía. De werkloosheid is enorm (Trabalho) en hij geeft commentaar (in Semba pra Luanda) op de wild veranderde skyline van de Angolese hoofdstad, waar de fonkelnieuwe torenflats niet kunnen verhullen dat het leven voor de meeste Angolezen een hard gevecht is en blijft. En de muziek? Zoals altijd bij Flores: fraai gearrangeerd en verzorgd, hier en daar iets te gladjes maar daar hebben artiesten in dit Lusafrikaanse genre wel vaker last van. Er is uiterst dansbare semba, natuurlijk, het handelsmerk van hemzelf en zijn land. En zoals altijd is er ook de lome slag van de kizomba, Angola’s antwoord op de zouk, die overal in Luanda uit gigantische autospeakers knalt. Maar ook een bloedmooie langzame ballade (Coko), gezongen in Lingala en een fijne flirt met jazz en elektronica in het titelnummer. Lekker wel, deze taart. (Bram Posthumus)
«« terug naar overzicht