Sidi Touré - Alafia3 februari, 2014

Thrill Jockey / Konkurrent

De rust is nog steeds niet helemaal weergekeerd in Mali. Zelfs de Nederlanders mogen nu hun bijdrage leveren aan de stabiliteit van het land. Sidi Touré komt uit Gao, een stad die de afgelopen tijd flink geleden heeft onder het moslimextremisme. Ook hier was (en ben?) je als muzikant je vingers, handen en leven niet zeker. Dat lijkt in eerste instantie niet naar voren te komen op Alafia (Gezondheid/Welzijn). Als een ware Michel Mulder (wereldkampioen sprint op de schaats) schieten Touré en kompanen in de begintracks Ay Hôra (My dance) en Ay Takamba (My Takamba) uit de muzikale startblokken. Fluit, ngoni, gitaar, bas, kalebas en zang weven op typisch Malinese wijze een geraffineerd web van meesterlijke melodieën en onweerstaanbare ritmes. In tegenstelling tot zijn voorgangers is Alafia minder ingetogen en breder van klank. Maar hoe vrolijk en hartverwarmend veel nummers ook klinken, ook hier lijkt, zoals wel vaker in Afrikaanse muziek, de schijn te bedriegen. Titels als Waayey (The butcher), La Paix (Peace), Ir Wangarey (The army), Boro Ganda (My land) en tekstflarden als 'I like you, my country' (in Mali) suggereren wel degelijk bemoeienis met de oorlogssituatie in het moederland. Het is natuurlijk ook niet de tijd om het alleen over koetjes en kalfjes te hebben. Alafia lijkt een plaat met urgentie, een muzikaal pleidooi voor vrede en verdraagzaamheid in een verscheurd land. Een land waarin muziek een van de belangrijkste rijkdommen is. Waarvan akte. En daar mogen 'onze jongens' zich nu aan laven. De bofkonten. (Francis de Souza)

Beluister de cd op Spotify.

 

Koop het album bij Xango.

«« terug naar overzicht