Perrate – Tres Golpes4 september, 2022

Lovemonk / Xango

Nadat Raül Refree zich samen met zangeres Lina over de Portugese fado had ontfermd, neemt hij nu als producer de Spaanse flamenco onder handen. Dat doet hij samen met zanger Perrate (Tomás Fernández Soto), van wie we lange tijd weinig hadden vernomen. Hoe radicaal Refree te werk gaat, wordt al meteen in het eerste nummer duidelijk, als daar opeens een heus kerkorgel opduikt achter de rauwe zangstemmen. Met het titelstuk Tres Golpes leveren de mannen hun geloofsbrieven af: pure, onversneden flamenco, heet van de naald geregistreerd. Zet een koptelefoon op en je waant je meteen in het zaaltje waar het zweet van de gezichten druipt. Zang in vraag-en-antwoordvorm, geschraagd door percussie; meer is het niet. Met Yo Soy la Locura wordt een andere weg ingeslagen: gedragen door statig pianospel mompelt Perrate bijna binnensmonds zijn vers. Het doet in de verte denken aan de theatrale voordracht van Scott Walker. Na een minuut of twee wordt het galmende klankbeeld breed opengetrokken. Pas in het vierde stuk horen we voor het eerst een flamencogitaar. Het stimuleert Perrate om voluit te gaan en diep in de eigen ziel naar emotie te peuren. Wie had gerekend op elektronica, zoals die prominent te horen is op het album met Lina, moet nog even geduld hebben. Pas in de vijfde track worden de toongeneratoren en oscilatoren van stal gehaald. Fraai is daar ook het staccato scanderende koor dat Perrate van repliek dient, wederom ondersteund door orgelspel. En zo krijgt elk stuk de behandeling die het nodig heeft, wat een uiterst afwisselende luisterervaring oplevert. Een intrigerend album, soms enigszins vervreemdend, dan weer schrijnend intens. (Ton Maas)

«« terug naar overzicht